I vergiß es nit, es isch mer dur d’Seel dure gange;
Seit druf zue mer: „Weisch, wo de bisch? i will der’s erkläre:
In der Chilche bisch, denn d’Erden isch jo ne Chilche,
Wenn der Früehlig chunnt, und d’Vögel verwachen un d’Blueme;
D’Sunne isch’s ewig Liecht un d’Sterne die himmlische Wächter,
Hörsch, wie sie singen im Chor das: Ehre sey Gott in der Höhe! –
Un das Siebegestirn singt lieblig: Frieden uf Erde!
Un der Morgestern, er lütet so fründli zuer Frühmeß!
Do der Wasserfall, er bruust wie d’Schopfemer Orgle!
Wie ne Halleluja so tönt’s im heitere Thäli,
Siehsch de Felse do, druf stand i wie ne Her Pfahrer
Uf de Chanzle stoht, un leg der während dim Schlummer
Lueg jez obsi, was siehsch? en eifach Chrüz uf em Bergli,
Drüber der Morgestern am reine heitere Himmel! –
Los, was i sag: de wirsch im Leben öfters e Chrüz ha;
Nimm’s vom liebe Gott, es leitet di zue de Sterne –
S’lohnt si nit der Müeh, un wenn der öbbis gar schwer macht,
Beth zum liebe Gott, und lueg zum heitere Himmel,
B’halt di G’wisse rein, un blieb barmherzig un güetig;
S’chunnt e Stündli, de wirsch di freue, daß de mer gfolgt hesch!“ –
„Wenn das Stündli chunnt, so gsiehsch mi wieder, i füehr di
Zue de Sternen empor, un zeig der e himmlische Ussicht, –
Schöner as die uf em Berg un schöner as Alles uf Erde,
In e himmlisch Land un zue dim himmlische Vatter
Bhüet di Gott der Her, un denk dra, wenn de verwacht bisch!“ –
Seit der Engel zur mer und luegt mi a un verschwindet.
August Schnezler (Hrsg.): Badisches Sagen-Buch 1. Band. Kreuzbauer und Kasper, Karlsruhe 1846, Seite 241. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Badisches_Sagenbuch_241.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)