Ne große Hund isch ihr Bidiente gsi,
Der het als Fleisch gholt, z’Sulzberg alli Tag,
Doch Alles goht si Weg, so lang es mag,
Derno hört’s uff. Uff eimol chunnts e so:
Der Hund der het si nimmi blicke lo.
Was isch jez dem? het druff der Metzger denkt,
Und wu sie uffe chömme, sen isch’s Thor uffgsprengt,
Un d’Menschen un der Hund sin umbrocht gsi.
Wer aber selli That verüebt ha soll –
Das weißt der Britziger Pfarrer nitt emol.
(De gros heißt Blaue) siesch so wissi Stei;
Sei isch ’s Husbade; ’s isch e Bergwerch. Mei,
Dert isch’s au schön, mer wenn au ane goh.
Un no ne wenig witer ehne dra –
Dert wohnt der Tschamber z’Sehrigen, i bi
Scho selber binem dobe gsi;
Er isch e Wirth un wird e rechte Buur, alsgmach.
Un füre zue, lueg selle grüene Rai –
Dert heige sie emol e Hex verbrennt;
Un dordurwille, daß me’s jez d’Hexmatt no nennt,
Denn Falkenau heig’s früeiher gheisse gha.
Nitt wit dervu fangt rechts der Mülle-Wald scho a.
Isch Niederwiler, rechts un links, am Bach.
Jez dreihe mer is aber rechterhand.
Do lit e Städtli, ’s isch der gwiis bikannt;
Was meinsch jez, Meieli, was wird es si?
Lueg doch, wie fründli in de Bergen in,
Wu nit, as Rebe, zrings drumm umme sin!
– – – – – – – – – –
August Schnezler (Hrsg.): Badisches Sagenbuch 1. Band. Kreuzbauer und Kasper, Karlsruhe 1846, Seite 252. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Badisches_Sagenbuch_252.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)