Seite:DE CDA 1-3 510.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Diese Seite wurde noch nicht korrekturgelesen. Allgemeine Hinweise dazu findest du auf dieser Seite.
— 510 —

Ulis vener an t, et multomm aliorum nobis resignaverunt omnia bona, que pater earum sibi violenter usurpaverat, scilicet totam villicationem in Hoiem et Habenrothe in villis, in campis, agris cultis et inculüs, mancipiis, molendinis, pratis, pascuis, silvis, yüs et inviis, aquis aquarumque decursibus, et in omnibus utilitatibus, que nominari vel dici possunt. Resignaverunt etiam nobis beneficium Sifridi decani et beneficium Eckehardi

cuiusdam ministerialis ecclesie et vj mansos in villa nostra Sman. — — — Interfuit

etiam predicte dispensationi comes Albertus de Weringerothe et Albero de Bilenrothe, ubi hec omnia resignarunt. Et nos concessimus eis omne beneficium, quod pater earum iure possederat, excepto officio camere. Anno dominice incarnationis mclxxxxix, indictione xiij, xi anno nostri regiminis.

Vollständig aus dem Orig. gedruckt: ab Erath cod. dipl. Qucdl. 108; Kettner antiqq. Quedl. 212. — Die Jahreszahl ist wohl verschrieben statt', nclxxxxir, da die ind. xiij vom 24. Sept. 1194 bis ebendahin 1195 lief und hiermit auch das Jahr der Regierung 4** Aebtissm stimmt, welche als solche schon in einer Bulle des Papstes Lucius III vom 5 Nov. 1184 (Erath 104) vorkommt. Die Urkunde muss demgemäss t. J. 1194 und zwar nach dem 24 September ausgestellt sein.
693.

1195. Februar 7. Bernburg. Bernhard, Herzog von Sachsen und Graf von Aschersleben, schenkt dem Kloster Kölbigk eine Salzkotte bei Stasfurt.

Ego1 Bernehardus dux Saxonie et comes de Aschersleve tarn presentibus quam futuris in perpetuum. Si catholicorum et gloriosorum patrum fet predecessorum meorum exemplo sanete et venerabili matri nostre, catholice videlicet ecclesie, rebus et obsequio debitum adhuc et1 honorem exhibere non potero, fidem tarnen' et devoüonem eorum interim adeo4 imitari desidero, quod ab eisdem oblata sive collata spe eiusdem• remu-nerationis adeo in potestate tradita summopere conservare ac defensare curabo, vel circa6 quoslibet Christi fiüos et ecclesie, contemptores huius mundi, preeipue filialem matris dilectionem nunc voluntatis affectu, postmodum operis effectu Deo inspirante monstrabo.7 Huius rei gratia Colbicensem8 ecclesiam in fundo Bambergensis • ecclesie sitam et ab eiusdem ecclesie10 episcopo Ottone defensioni atque subiectionill mee com-missam et fratres eandem ecclesiam inhabitantes et in eals die ac noctelsDeidevotioni inherentes14 amplecti" diligere placuit ac honorare14 et eodem studio, ac si in hereditate mea sita fuisset, modis omnibus placuit promovere. Hoc vero presenti privilegio17 tarn presentes quam succedentes scire cupio, qualiter ego Bernehardus dux peticione cuiusdam supramemorate Colbicensis ecclesie prepositi, religiosi18 viri nomine Evervinus1*, salis aram apud Stasfort10 in hereditate mea sitam consensu heredum11 meorum pro amore Domini et pro salute anime patris et matris mee nee non et pro remedio ani-me mee et filiorum meorum super altare beati Magni martyris in Colbeck" ad subai-dium fratrum inibi Deo servientium in perpetuum donavi. Si vero de hac oblatione futuris temporibus ulla controversia suboriatur, imago mea presenti cere impressa testis fide-lissimus producatur." Sunt autem huius rei testes: Sifridus14 comes et frater eins Be-dericus, Gero et Borchardus de Wulven", et quam j)lures alii.

Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Erster Theil. Dritte Abtheilung., Dessau 1873, Seite 510. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_1-3_510.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)