1258. Mai 21. Magdeburg. Erzbischof Rudolf von Magdeburg befreiet die Kirche zu Grimschleben von ihrer Mutterkirche in Nienburg und ordnet die kirchlichen Verhältnisse der ersteren.
Rodolphus Dei gratia sancte Magdeburgensis ecclesie archiepiscopus omnibus presentes litteras inspecturis salutem in Domino sempiternam. Ne ea, que a nobis rite aguntur, tollat oblivio, placuit ipsa scripture testimonio commendari. Recognoscimus ergo et tenore presentium protestamur, quod ecclesiam in Grimmesleve, que fuit filia parrochie in Nienborch, dedimus libertati ita, quod ab ipsa parrochia perpetuo sit exempta, restauro facto matrici ecclesie, videlicet parrochie in Nienborch, in dimidio manso sito in villa Popitz et in sex modus siliginis, quos ipsi cives de Grimmesleve ecclesiastico parrochie memorate feria quinta in communibus dabunt. Item in eo nostrum adhibuimus assensum, quod dilectus in Christo abbas de Nienborch, qui pro tempore fuerit, dicte ecclesie sit patronus et collatio dicte ecclesie in Grimmesleve pertineat ad eundem et cura porrigenda ad archidiaconum de Calve pro tempore existentem. In huius igitur facti testimonium, ne cuiquam super eo dubium aliquod oriatur, presentes litteras conscribi fecimus et sigilli nostri munimine roborari.
Datum Magdeburg, anno Domini moccolviijo, xijo Kalendas Junii, pontificatus nostri anno quinto.
1258. Juni 19. Abt Ludold und der Convent des Klosters S. Godehardi zu Hildesheim gewähren den Nonnen zu Hecklingen Antheil an ihren Gebeten und guten Werken.
In nomine sancte et individue trinitatis. Ludoldus Dei gratia abbas et conventus monasterii sancti Godehardi Hildensemensis, ordinis beati Benedicti, venerabilibus ac dilectis in Christo consororibus suis sanctimonialibus in Hekelinghe cum debitis orationibus salutem corporum et requiem animarum. Cum omne datum optimum et omne donum perfectum desursum sit et a luminum patre descendat, regratiamur altissimo et ipsius clementiam veneramur, qui suo munere familiaritatem mutuam exurgere fecit inter nostram ecclesiam atque vestram ita, quod nostri operis imperfectum orationum vicissitudine suppleatur. Oratio enim facta pro invicem efficit, ut salvemur, quia per ipsam fit ablutio scelerum, et est contra omnia mundi pericula firmamentum. Cum igitur, dilectissime sponse Christi, orationum suffragia, sicut certissime credimus et speramus, sint divinitus instituta ad magnum ecclesie commodum militantis et gaudium triumphantis, notum esse volumus universis tam presentibus quam futuris, quod nos de communi letoque consensu ac beneplacito totius capituli nostri fraternitatem ecclesie
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 179. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_179.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
