1264. September 7. Zwenforden. Propst und Convent des Nonnenklosters zu Leipzig verkaufen dem Grafen Siegfried I von Ascharien den Ort Wadendorf.
Petrus divina permissione prepositus, Juliana abbatissa totumque capitulum sanctimonialium in Lipzk universis Christi fidelibus in perpetuum. Recognoscimus et presentibus litteris protestamur, quod villam Wadendorf, ecclesie nostre proprietatem, illustri principi domino Sifrido comiti Ascarie vendidimus pro centum et triginta marcis argenti, eorundem bonorum possessionem et dominium in dictum comitem transferendo coram domino nostro illustri principe Theoderico marchinone de Landisberc secundum terre consuetudinem approbatam. Quibus quoniam in premissis dubitari non potest, rem nostre domus utiliter esse gestam, ne super eis dubitacioni vel sinistre ac calumpniose interpretationi qualislibet locus detur, super ipsis presentem paginam conscriptam sigilli nostri appensione consensimus unanimiter roborari.
Acta sunt hec in Zwenvordin, anno Domini mo.cco.lxoiiijo, indictione vijta, vijo" Idus Septembris, presentibus eis, quorum nomina sunt subscripta: Meinherus burchravius de Misna, Gerhardus burchravius de Querenvorde, Otto de Arnishoge, Bodo de Turgowe, Albertus de Valva, Egelolfus de Lizowe, Heinricus de Saxsenberc milites, et alii quam plures.
1264. (Januar-September.) Die Aebtissin Gertrud von Quedlinburg über die Bewidmung ihrer Kirche mit 7½ Hufen Landes zu Mehringen seitens der Schwestern Sophia und Kunigundis von Hohenbüchen.
Gertrudis Dei gratia Quidelingburgensis ecclesie abbatissa, Mechtildis preposita, Adelheidis decana totusque eiusdem ecclesie conventus universis presentes litteras audituris salutem in Domino sempiternam. Prudens decrevit antiquitas, ut ea, que geruntur ab hominibus, ad eterne rei memoriam scriptis autenticis roborentur. Hinc est quod ad noticiam singulorum volumus pervenire, dominam Sophiam de Alta Fago prepositam in Wenethusen et Conegundim sororem eius, ecclesie nostre canonicas, de consensu heredum suorum, utpote memores accepti beneficii, septem mansos et dimidium in Meringe sitos nobis et ecclesie nostre pleno iure liberaliter contulisse, ita tamen, quod eis viventibus vel altera earum vivente dictos mansos nomine ecclesie cum omni utilitate quiete et libere possidebunt. Liberum etiam erit eis ambabus vel alteri earum, si voluerint, duos mansos aut tres dicte proprietatis vendere, donare et legare nobis irrequisitis seu etiam ypotece titulo obligare. Quicquid etiam in vita sua de dictis bonis pro remedio animarum suarum et parentum suorum decreverint ordinandum, nos firmiter
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 215. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_215.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
