1285. Juli 6. Erzbischof Erich von Magdeburg, Bischof Volrad von Halberstadt, die Grafen Bernhard I, Johann I und Otto I von Anhalt schliessen nebst anderen Grafen und Herren des Harzes mit dem Erzbischofe Siegfried von Cöln ein Bündniss.
In nomine Domini amen. Ericus Dei gratia sancte Magdeburgensis ecclesie archiepiscopus et eadem gratia Volradus Halberstatensis ecclesie episcopus, necnon Bernardus et Johannes eius filius et Otto comites de Anehalt, Conradus comes de Wernigerode, Albertus et Fridericus filii ipsius, Gevehardus et Gerardus fratres de Querenvorde ac eorum filii, Olricus, Albertus et Henricus comites de Regensteyn, Heinricus comes de Blankenburch et Siffridus filius eius, necnon Wernerus, Gardunus et Otto de Hademersleve, et Borchardus et1 Albertus de Barboy, Borchardus comes de Mansvelt2 ac Otto comes de Valkenstein, Walterus de Arnsteyn ceterique nobiles de Harttone pacis federe uniti universis presentes litteras audituris vel visuris salutem in Domino eternam. Noverint universi, quod hec est forma unionis et concordie pacis conservande et iuvaminis prestandi contra quemlibet seu quoslibet, inter venerabilem dominum Sifridum sancte Coloniensis ecclesie archiepiscopum parte ex una et nos ex altera, iniuriose opprimere cupientes, in primis quod nos bona fide fideliter sine admixtione deceptionis, fraudis atque doli obligamus venire et iuvare predictum dominum Sifridum archiepiscopum contra ipsius quoslibet invasores, quod iuvamen ab isto tempore et a festo Pasche nunc venturo usque ad duos annos subsequentes irrefragabiliter perdurabit. Item si prefatus dominus archiepiscopus nostro iuvamine indiguerit, duos milites fide dignos mittet venerabili domino episcopo Halberstatensi vel Conrado comiti de Wernigerode seu comiti Henrico de Blankenburch vel alteri dictorum comitum, si domini Halberstatensis episcopi copia haberi non poterit, qui certiorabunt pro nobis omnibus, quod talis sit causa, quod sepedictum dominum Coloniensem archiepiscopum debeamus merito adiuvare, et hoc iurabunt, si fuerint requisiti. Tunc iuvabimus ipsum cum trecentis dextrariis ferro coopertis, quos ducemus de nostris domiciliis usque Leynam et ultra ita, quod eodem die ad eundem locum redire valeamus, nostris sumptibus et expensis. Et si ultra hunc terminum nos ducere vellet, nobis expensas et victualia usque ad reditum nostri termini ministrabit. Idem grata vicissitudine dominus Sifridus Coloniensis archiepiscopus nobis exhibebit, videlicet si ipsius iuvamen requisiverimus, duos milites fide dignos mittemus domino archiepiscopo vel marschalko ipsius in Westvalia seu eius officiato in Holtesminde, si domini archiepiscopi copia haberi non poterit, qui certiorabunt ex parte omnium nostrum et iurati deponent, si fuerint requisiti, quod talis est causa, quod nos dictus dominus archiepiscopus Coloniensis debeat adiuvare. Tunc ipse vel sui officiati predicti nos iuvabunt cum trecentis dextrariis falleratis, quos nobis ducent de castro et opido et de municionibus suis usque ad Ovecaram3 et ultra ita, quod eodem die ad eadem loca redire valeant, suis sumptibus et expensis. Et si ultra hunc terminum ducere vellemus, ipsis expensas4 et victualia usque ad reditum sui termini persolvemus. Preterea si talis necessitas incumberet, quod hinc et inde maiori iuvamine opus esset, vicissim nos iuvare debemus toto posse sub expensis et terminis supradictis. Ut autem hec rata et firma
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 417. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_417.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
