Seite:DE CDA 3 106.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


facultates, caritatem vestram in Domino deprecamur, quatinus divine retributionis intuitu de bonis a Deo vobis collatis pias elemosinas et grata caritatis subsidia dignemini erogare, ut per hec possitis eterne felicitatis gloriam promereri. Nos autem de Dei omnipotentis misericordia et beate Marie virginis meritis et precibus confidentes omnibus illis, qui suas eisdem elemosinas dederint vel transmiserint, concedimus plenariam participationem omnium bonorum, que fiunt ac de cetero Domino concedente fient in toto ordine nostro in missis, vigiliis, ieiuniis, orationibus et aliis specialibus quibuscumque in vita ipsorum pariter et in morte, presentibus …2.

Datum anno Domini mo.ccco. septimo, tempore capituli generalis.

Aus dem Original im Haus- und Staatsarchive zu Zerbst, mit dem an einem Pergamentbande hängenden, nur noch im Bruchstück vorhandenen Siegel des Abtes Heinrich. Die in Sternchen eingeschlossenen Worte sind von einer ziemlich gleichzeitigen Hand aber mit anderer Tinte übergeschrieben. - 1. 2. Cor. 5. 10. - 2. Rasur im Orig.


159.

1308. Januar 10. Die Aebtissin Mechtildis von Mehringen und der dortige Klosterconvent bekennen die Schenkung einer Hufe Landes daselbst an ihr Kloster seitens des dortigen Einwohners Johannes, genannt bei dem Spielhause, und seiner Ehefrau Christine gegen gewisse Vortheile, welche sich letztere vom genannten Kloster ausbedungen.

In nomine Domini amen. Nos Mechtildis Dei gratia abbatissa, Fredericus prior totusque conventus cenobii ordinis Cysterciensis in Meringhe omnibus presens scriptum visuris seu audituris salutem in omnium salvatore. Justum est et omni prorsus consentaneum rationi, ut ea, que per fideles quoslibet et in Deo devotos ordinantur, robore firmitatis contra varios incursus futurorum taliter muniantur, ne in posterum disturbari valeant sed potius firma consistere in secula seculorum. Hinc est quod ad notitiam tam presencium quam futurorum volumus pervenire, quod Johannes civis in Meringe dictus apud Theatro1 et sua uxor Christina comparaverunt sibi quendam mansum situm in campo Meringhe cum omni proprietate a dominis pheodi, scilicet Gherardo, Albrone et Rodolfo fratribus, filiis Albronis dicti Went de Arnstede, titulo emptionis, quem antea idem Johannes et sui progenitores habuerunt ab eisdem in pheodo et possederant iure hereditario multis annis, nunc autem comparatum et emptum, ut premissum est, cum omni iure et proprietate, quibus idem domini pheodi habuerant et possederant, donavit cum consensu omnium suorum heredum eundem mansum in remedium animarum suarum nostre ecclesie memorate. Et idem Johannes cum sua uxore, dum bene compos1 sui essent, ecclesiasticam sepulturam ibidem elegerunt, ita tamen, quod idem civis et sui heredes habebunt exnunc et deinceps a dicta nostra ecclesia prefatum mansum in pheodo et persolvent in die sancti Nicolai solidum unum Aschariensis monete manso annis singulis de eodem et de curia, quam etiam habent de nostra ecclesia, similiter duos solidos ipso die. In cuius rei maiorem evidentiam presens scriptum inde confici dignum duximus sigilli nostri conventus et ecclesie sigillatum. Testes huius emptionis et donationis sunt: frater Johannes sacerdos et dominus Johannes plebanus, frater Thilo, frater Bartoldus,

Empfohlene Zitierweise:
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 3., Dessau: Emil Barth, 1877, Seite 106. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_3_106.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)