worre, un dann iss es en Baum worre und zuletzscht en Mann un der is iwwers Wiesetal niwwer schpazirt.
Em Aisbründl (Eisbrünnelein) esch als ä groußa schwaza Hund; ma kann awwa net zum kumme; wemma zum hiⁿ gäiⁿ will, vaschwinda.
Eine Frau erzählt vom Burgweg: In der Adventszait geit als do n Hammel runner. Ich bin emool do nuf gange an de Eilebrunne (Ölbrunnen), s iss schonn Schnei geleige, do iss er am mer vorbai, meer iss ganz annerscht woorn.
Am Charfreitag, wenn das Vaterunser geläutet wird, kommt aus dem Friedhof ein großer schwarzer Hund, springt in einen Garten hinter der Kirche und wälzt sich dort, so lange das Läuten währt, zwischen zwei Bäumen. Sobald das Läuten aufhört, eilt er wieder dem Friedhofe zu und verschwindet dort. Nur Leute, welche in der Adventszeit geboren sind, sehen dies.
8. In Donaueschingen erzählt man sich, dass auf dem Wege von Donaueschingen nach Hüfingen vor einem Christusbilde Nachts zwischen 11 und 12 Uhr ein schwarzer Pudel sitzt und die Leute nicht vorbeilässt.
Wenns wil Heer im Früjoor künt, do hört mer alli müchliche Musich unn alles Gschrei von alle müchliche Diere, unn wemmer uffm Feld wer, sölt mer sich uf de Boude leiche, sunst dedmr midgnumme were. Nochts hewwe emol Laüt gdrosche, unn do is wil Heer vorbaigflouche unn do hot ä Madle gsocht: „wenn i gradddelt unn gsaddelt wer, dedi a mitgehne“. Unn in demselwe Acheblik hotsi sich nimmi
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXIV. Hanstein, Bonn 1897, Seite 7. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXIV_013.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)