|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
ghat, do hot der Buu drin schaffe messe un des Maadl isch halt im Haus un in der Kich der Fraa an d’ Hand gange. Der Buu hot halt de Gaarte scheeⁿ ghalte un vil Blumme aⁿglegt. Do isch e alt Mendl kumme un hot zem Buu gsaat: Buu, da hoscht awwer emool en schene Gaarte! Wann de awwer des klingend Wasser im Gaarte im Weiher heetscht, däs weer noch viel schener! Nocht hot der Buu gfroogt: Ja, wo kammer dann däs häwwe? Do muscht du nuf geh uf den Bärg, un do geht zwischen älfen un zwelfe e Toor uf. Un wann du em älfe dort bischt, so geh neiⁿ un säh dich net um, un wann de an des Wasser kummscht, so nemm von dem Wasser. Uf de Schlaag zwelfe fellt awwer des Toor zu un du kummscht net meh eraus un muscht drin bleiwe als e steinerni Saul. Nocht hots der Buu seiner Schweschter gsaat, was er von dem alte Mendl gheert hot, un er teet morje nuf geh un teet des klingende Wasser holle. Noch hots di Schweschter net leide wolle un hot gsaat: Am End kummscht nimme, do weer ich jo ganz elaaⁿ. Er hot sich awwer net abwennig mache losse un hot am annere Morje seiner Schweschter e weiß Sacktuch gäwwe un hot gsaat: Wann däs Sacktuch Roschtfläcke krigt, so bin i tout. Nocht isch er fort un naaⁿgraast uf den Bärg un hot gmacht, dass er bis em älfe dort gwäst isch, un isch neiⁿ in den Bärg. Un do ischs arg scheeⁿ gwäst un des Wasser hot geklingelt un die Fisch häwwe gspielt. Er hot sich awwer net ufhalte losse un hot den See gfunne un hot von dem Wasser gnumme un isch glicklich widder raus kumme. Un wi er haus gwäst isch, ischs Toor zugbatscht. Nocht isch er haam mit dem Wasser un hots neiⁿ in sein Weiher. Nocht hot des ganz Wasser in dem Weiher gklingelt un isch arg scheeⁿ gwäst. Seiⁿ Schweschter un seiⁿ Leit sen awwer arg frou gwäst, dass er widder do isch.
Wie er dann widder emool in sein Gaarte gschafft hot, isch des alt Mendl widder kumme un hot gsaat: Des isch jo rächt scheeⁿ; wann de awwer de spielende Fusch heetscht, no weers no schener. No hot der Buu gfroogt, wo er den krije keent. Do hot des Mendl gsaat, däs weer a dort in dem Bärg. Er meest awwer äbbes weiter geh an de zwatte Weiher: do soot err neiⁿ lange un de spielende Fusch fange un schnell widder raus geh. Des klingend Wasser un der spiellend Fusch, däs weer arg scheeⁿ zsamme.
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 81. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_089.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
