|
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI Fridrich Pfaff: Märchen aus Lobenfeld (1898) |
|
|
der Rose ihrm Vatter, geschriwwe worre, dass er komme soll zur Hochzig vum junge Kenig.
Nocht hot der anner Kenig sich uf de Wääg gmacht un isch richtig kumme, so weits aa gwäst isch. Un wie er nu kummen isch, häwwe sen freindlich ufgnumme un häwwen neiⁿgfihrt in die häärgricht Stuwwe. Nocht sen halt allerhand guute Sache ufgtroge worre un hot an nix fehle därfe. Awwer närjeds isch kaaⁿ Salz naaⁿkumme. Not häwwe se de Kenig əllaaⁿ sitze glosst un häwwe die Tier zugmacht, dass er kaaⁿ Salz hot verlange kenne. Nocht hot er erscht gtrunke un sein Dorscht glescht, un wie er hot aaⁿfange wolle ässe, hot er halt alle Speise rumversuucht un se häwwe halt all kaaⁿ Salz ghat. Not, weil em nix gschmäckt hot, hot er abgleegt. Nocht häwwe sen əllaaⁿ sitze glosst, bis se gsähe häwwe, dass er niddergschlage worren isch un seiⁿ Sinde eiⁿsicht. Un wie se gsähe häwwe, dass er de Kopf senkt un uf die Hand stitzt un zərickdenkt, nocht isch der alt Kenig neiⁿ un hot en gfroogt, worum er net ässe teet? Nocht hot er gsaat: Sisch net guut, sisch närjeds kaaⁿ Salz drin! Noch hot der anner gfroogt, worum er dann so traurig weer? Un do hot er gsaat: Meiⁿ Sinde falle wer eiⁿ; etz weiß i erscht, wie netig mer des Salz braucht. Friher hab ichs net nooch seim Wäärt gschätzt. Drei Techtre hawwich ghat un hab se gfroogt, wie gäärn as se mi heete. Un do hot die Ärscht gsaat: wie en Edelstaaⁿ, un die Zwat: wie e Pärle, un die Dritt hot gsaat: wie des Salz. Un do hawwich die Jingscht umbringe glosst, so hawwich mi gärjert driwwer. Däs muss i jetz breie! Not hot en der alt Kenig gtreescht: wann er seiner Tochter verzeihe woot, not keent er se widder sähe. Un do hot der anner gsaat: Däs weer mer e groußi Fraaid, sie soll numme kumme! Not häwwe se die Rose im Hochzischmuck vorgfihrt un häwwem gsaat, dass ihr Hochzig seiⁿ soll mit em junge Kenig.
Noch sen se nanner um de Hals gfalle un sen frouh gwäst. Un do isch de Hochzig gfeirt worre un dann isch der Kenig vergniigt in seiⁿ Land haamgzoge, un wann die junge Leit net gstorwe sen, läwe se heit noch.
Sisch en Buu fort in die Fremde gange un do isch er zu ěme alte Mendl kumme un hot des gfroogt, obs en net
Fridrich Pfaff (Hrsg.): Alemannia XXVI. Hanstein, Bonn 1898, Seite 91. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Alemannia_XXVI_099.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
