Seite:De Arndt Mährchen 2 024.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

froide sick und dacht in ehrem Sinn: wat will dinem Stamm de Storm dhon, un blös he so strack as de Wind, de den Propheten Jonas dem Wallfisch in’n Rachen smeet? Un in disser ehrer Grotwätrigkeit nam se eenen Telgen un gaff dem armen Halm eenen Slag, datt he den letzten Knick kreeg un in de Knee schoot un all sin Lewdag den Kopp nich wedder van de Erd uprecken kunn. Äwerst wat geschach? Weinige Dage dårna kam een Jung int Holt, de des Nachts Perd höden schull, un de Jung makte sick nich wiet van der Eek een grot Für an, wobi he sick lagerde un sin Piepken smokte. Dat hedd de Grashalm belurt. As de Jung weg ging, streckte he sinen grisen Kopp ut an dat Für hen, bet he lichterloh brennde, un lede sick denn unner de brunen Bläder un drögen afgebröckelden Twige hen. Un dat Für was nich ful un krop langsam äwerst lustig rund herüm bet an de Wörtel van de Eek, un so süngen alle Gräser und Bläder un kleene Twige an to brennen. Toletzt brennden ook de groten un de Büsche un Strücke, un to allerletzt flog et an de Eek ut un flackerde ehren stolten Stamm henup bet an de Spitz, un so mußte se mit ehrer Schönheit un Macht tor Erd herunner un Stoff un Asch warden. Dårüm segg ick jümmer. Du schast ook keenen Worm un keene Pogg im Äwermod up den Kopp treden, denn Gott hett se ook schapen, un du weetst nich, wat se di mal andhon känen.

Empfohlene Zitierweise:
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 24. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_024.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)