sick hart un swår an, un ick treckte et herut. Un dat van Older vörfulde Büdelken borst ut eenanner un de hellsten un blanksten Dukaten sprungen un klungen ümher. Un wi swind dräwer her, un sammelden mehr as 1500 up. Un dat müßt ick ju schriwen, Fründ. Un nu kamt un halt juw Geld. Mi kümmt dat nich to; denn ji hewt mi dat Hus vörköft, äwerst nich den Schatz.“
Un de Timmermann erstaunde, as he den Bref lesen hedd, un sweeg eene lange Tid. Dårup ging he hen un las siner Fru den Bref vör. Un se besunn sick nich lang un reep: Sühst du’t nu, Mann? O min nüdlich grises Väderken! o du min klokes Slapmützkerlken! då hebben wi di, då büst du sülwst. Du Büffelsknop du! hebb’ ick di’t nich seggt, as min Grising achter’m Awen satt un so bedenklich mit dem Kopp wackelde un mit den Händen wenkte? Gewiß dat is eener van unsern Vöröldern, de uns den Schatz då wegleggt hett, wenn eener van den Sinigen mal in Noth geröde, datt he uns helpen künn. Un nu as wi dat Hus vörköpen un in eenen annern Ort tehn müßten, hett et en jammert, datt frömde Lüde besitten schullen, wat den Sinigen tokam, un dårüm hett he mi jümmer upweckt.
So sede dat Wif un sprung as dull un vull up allen Vieren herüm, un let dem Mann keene Rauh, he mußte sich eenen Wagen anspannen laten; un se setteden sick drup un flink nah Richtenbarg to. Un as se ankemen, bestund de Mann, de ehr Hus köft hedd, dårup, se schullen den ganzen Schatz nehmen. Äwerst de redliche
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 80. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_080.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
