Friers kemen un wurben üm de schöne Fru, äwerst se wull se går nich sehn, un sede: Lewt min Herr nich mehr, de de schönste un leewste Mann up Erden was, wat schull ick mit eenem annern anfangen? un ick will eene Wittfru bliwen un truren, bet Gott mi im seligen Paradiese mit minem Leewsten un Besten wedder tosam bringt. Un nu hürt, wat sick begaff.
Eenen schönen Sommermorgen stund de Grewin vör der Dör — se was in dem Gården west un hedd Blomen plantet — då blos de Trumpeter lud in’t Horn, un se hürde van dem Dur her de Grewe! de Grewe! schallen un ropen. Se leep flink de Trepp up sick to waschen, denn ehre Finger weren vull Erd un Smutz van dem Blomenplanten. Un as se sick wusch, lede se den Ring up dat apne Finster, un een Raw kam flegen un nam den Ring weg; un as se en an den Finger steken wull, fund se en nich; un se was sehr vörwundert un bestört’t, wo doch de Ring blewen were. Un in dem Oogenblick trat de Grewe in ehre Stuw un flog ehr üm den Hals un trutede un küßte se sehr. Äwerst de arme Grewin kunn nich recht herzen un küssen van wegen des Ringes un sach verstürt un bleek ut. Un de Grewe vörwunderte sick äwer ehren kolden vörlegnen Empfang, un sede: wo is’t mit di bestellt, mine schöne Grewin? un hest du den Ring noch, den ick di bi’m Afsched gaff as een Teken un as eenen Vörmahner to Tru un Leew! Un de geswinde Frag makte de arme Fru noch bleeker un vörstürder, datt se hedd in de Erd sinken mügt, un in ehrer Beklemmniß kunn se keen Starwenswurt vörbringen. Dat
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 101. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_101.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
