midden drin een Bur wahnde. Då bleef he torügg un settede sick up eene kruse Bök, de achter dem Hufe stund; de lütte arme witte Duw äwerst flog in der Angst in een apen Finster herin un fludderde eener lütten Dern in den Schoot. Un dat Kind sprung vör Froid up un reep: O Moder, seh, wat hew ick Schönes! dit witte Düweken is mi in den Schoot flagen. Un ehre Moder de Burfru vörwunderde sick, un ging hen un strakte dat Düweken un nam’t in de Hand, un sach, wo dat Dingelken mit dem Snawel jacherde un wo em dat Hart flog. Un se strakte dat Düweken noch eenmal un sede: Ach! du armes lüttes Düweken! gewiß hett di een Hawk jagt, un dat schall di nich gereuen, datt du in unser Hus flagen büst, denn bi uns un van uns schall di nicks to Leeden schehn. Un se gaff dat Düweken wedder an ehre Dochter, un dat Kind nam dat Düweken in de Hand un küßt’et; un de Moder vörmahnde dat Kind, et schull dat Düweken nich drücken un em jo nicks to Leeden dhon. Un de lütte Dern sede: Moder, wat hewt ji för Sorg? wo künn ick sonem nüdlichen Dingelken wat to Leeden dhon? Un dat Kind nam Witt Düweken noch eenmal un küßte et woll veel dusendmal. Un Witt Düweken ging dat Hart up un froidede sick, datt et to christlichen Lüden kamen was un nu vör dem grausamen Falken Freden gewunnen hedd. Un se gewen Witt Düweken to eten un to drinken, un Witt Düweken att un drunk düchtig; denn de lange un bange Flucht hedd se sehr hungrig un dörstig makt.
Ich hew tovören vörtellt, datt van den Hochtidslüden twee am trurigsten weren, de olde Eddelmann un Brutvader
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 110. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_110.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
