em to straken, drei- vier-Mal mit der Hand torüggschawen hedd, kam he doch jümmer wedder un sprung an em heran un wull en leef hebben; so datt de Herr ungeduldig wurd un dem Hündeken eens gaff un et van sick stödd, datt dat arme Deertken gegen den Kachelawen flog un em een paar Tähnen ut dem Mund feelen. Kum was ditt schehn, so kam de Düwel, de jümmer up de minschliche Gebrecklichkeit lurt, to der olden Hex un reep se an: Süster! Süster! flink! flink! Nu hest du dat Spill up’m Wagen: de hübsche Junker hett sick vörgahn un sin fründlich Hündeken so van sick smeten, datt em de Tähnen ut dem Mul flagen sünt. Un de olde Hex was in eenem Oogenblick då un krop as een lütt Worm in’t Hus, so lütt so lütt, datt’t keen Minsch sehn kunn, un flog dem Junker up den Kopp un makte ehren Pfiff. Un in eenem Nu, un de Junker was in eenen Falken vörwandelt un flog ut dem Finster. Un de olde Hex vörwandelde sick in eenen Adler un jagde den Falken un gaff em een paar Stöt in den Nacken. Un se jagde en so listig, datt se en in den groten Wold herin jog, wo de Bur wahnde, in dessen Hus Witt Düweken nu so vull Truren satt. Un då let se en in goder Ruh sitten, un dacht ehr Deel. He hedd sick äwerst up densülwigen Boom set’t, worup de olde Hex flagen was, as se im Falkenkleede Witt Düweken in disse Wüstenei drewen hedd. Un he was so matt un möd van der langen un swinden Flucht un van der Angst vör dem Adler, de en dörch so veele Milen jagt un vörfolgt hedd, datt he de Flüchten hängen let un em de Oogen toföllen. De olde Hex äwerst flog nu weg un
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 130. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_130.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
