un dreg un sett Holt in den groten Backawen un mak en glönig als de Häwen am Winterawend is, wenn’t düchtig friert un de Sünn hell unnergahn will. Denn hüt will’n wi een Für böten, worin mine Vägelken piepen schälen. Un Dom stellde sick vörfeerd un trurig an, doch ging he un drog grote Boomstämm un smet se in den Awen, un de olde Hex sülwst drog Strük un lüttes Holt to un got Öl un Pick un allerhand Hexensmolt dårup; un as de Awen vull was, reep se Domen to: Fürböter steck an! Un he höll eenen Brand an de Strück, un se fungen un slogen to eener gewaltigen Flamm up. Un as dat Für fardig was, murmelde un sung de olde Hex:
Hurrliburr un Snurrliburr!
Müsken piep un Kater gnurr!
Vagel flüggt un singt sin Stück –
Flegt! flegt! flegt! dat Für is flück.
Un in eenem Oogenblick girrde un swirrde dat äwer den Hoff, un veele dusend bunte Vägel flögen her, do datt de Häwen vördunkelt wurd, as wenn Heuschrecken dör de Luft tehn. Un de armen lütten Vägelken setteden sick all dicht vör dem glönigen Awen dal, as ob se up dat Wurd der olden Hex paßten herintoflegen. Un Dom sach sin buntes Vägelken ook dåmank, un de Thranen kemen em in de Oogen. Äwerst he wischte se ut un makte sick stark un wull’t sick nich an’t Hart kamen laten. Un de olde Hex markt et, grieflachte un sede: Se hebben mi vörtellt, Dom, du werest de ehrenfasteste un trufasteste van allen Riddern un heddest een Hart för grote Dinge Lewen un alles in de Schanz to slan. Nu kannst du’t wiesen un
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 176. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_176.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
