arme Jung man nich in’t Water fall, un lever in’n Sand aß in de Au, edder gar in de groote Elv; un darüm behr he mit eens, aß wenn he ’n Stock edder Steen mang de Fööt kreeg, un slög dal up den Sand, aß’n Oß, und schree so dull, aß he man kann: da ligg ick un hev Arm un Been braken!
Wie nu de Kooplüd düt sehn doht, da verfährn se sick un röpen ut: „dat is ia all to nah bi unse Stadt, dat geiht nich good, dat is all to nah! Abers de meschante Lischenschat lach all wedder un segt: eendohnt, all to wiet edder all to nah! Woort is Woort, wonehm de Jung henfallt, da schall’t ja sin, hier ist die Stätte, hier müsset Ihr eure neue Stadt bauen, oder eure Wette bezahlen und euch Prahlhänse schelten lassen vor der ganzen Welt! Da muss’n se em Recht geven, abers grausam verdreetlik sünd se wesen, un den lütten Jung, de noch jümmers up de Eer leg un huul un ween, den kregen se up de Been; un da gar nix an em braken wär, so geven se em en paar dannige Klapps an de Ohrn, un knuffen un stöten em hen un her un spröken: „dumme Jung, holl din Muul, wat kunnst du dösig Dübelskind nich beeter loopen hebben!“
Darna abers hefft de Kooplüd ehr Woort wahr makt, un hefft voorts anfangen, de Stadt to bauen. Achter na da hefft se sick sülvst Spiker ’nog hensett, uu mannig Een denk still bi sick: na nu frag ick den Dübel na unsen Tollen! Uennen an de Elv wär’n datomal all sit ohlen Tiden twe bit dre Stieg lütte Hüs vör de Fischer un Schipper; abers baben wär nix aß idel Vehweid un Sand, worup se de Stadt baut hefft, un wonehm de dumme Jung henfallen is, da steiht nu dat Rathhus. – Un de lütte Lischenschat müß sin Wett wol betahlen, abers he har doch sin Spaß dabi un vertell den Snack an alle Lüd und segt van de neie Stadt: is se all to
Otto Beneke: Hamburgische Geschichten und Sagen. Hamburg: Perthes-Besser & Mauke, 1854, Seite 372. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Beneke_Hamburgische_Geschichten_und_Sagen_372.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
