nu noch man een
„kywitt, kywitt! ach watt een schön Vagel bin ick!“
daar heel de lezte ook up, un hadd dat lezte noch hörd. „Vagel, segd he, wat singst du schön, laat my dat ook hören, sing my dat nochmal!“ „Nee, segd de Vagel, tweemal sing ick nich umsünst, giv my den Mählensteen, so will ick dat nochmal singen.“ – „Ja, segd he, wenn he my alleen hörd, so sust du em hebben.“ – „Ja, seden de annern, wenn he nochmal singt, so sall he em hebben;“ daar kamm de Vagel herün, un de Möllers faat’n all twintig mit Bööm an, un böörten den Steen up, hu uh up, hu uh ihp! – hu uuh uhp! daar stack de Vagel den Hals döör dat Lock, un nam em üm as eenen Kragen un floog wedder up den Boom, un sung:
„Min Moder de mi slacht’t
min Vader de mi att,
min Swester de Marleeniken
söcht alle mine Beeniken
un bindt se in een syden Dook,
legts unner den Machandelboom;
kywitt, kywitt! ach watt een schön Vagel bin ick!“
un as he dat utsungen hadd, da ded he de Flünk van eenanner, un had in de rechte Klau de Kede un in de linke de Scho un üm den Hals den Mählensteen un floog wiit weg na sines Vaders Huus. –
In de Stuve satt de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader sed: „ach wat waart my licht, my is recht
Brüder Grimm: Kinder- und Haus-Märchen Band 1 (1819). Berlin: G. Reimer, 1819, Seite 237. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Kinder_und_Hausm%C3%A4rchen_Grimm_1819_V1_237.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
