|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
36. = IPO IV, 46; 37. = IPO IV, 47—48; 38—41. = IPO IV, 49—52; 42. = IPO IV, 53 (doch: Galliae Sueciaeve); 43. = IPO IV, 54 (doch: Gallis aut Suecis); 44—46. = IPO IV, 55—57.
47. Cum etiam ad maiorem Imperii tranquillitatem stabiliendam de controversiis circa bona Ecclesiastica et libertatem exercitii Religionis his ipsis de pace universali congressibus certa quaedam compositio inter Caesarem, Electores, Principes et Status Imperii inita atque Instrumento Pacis, cum Plenipotentiariis Reginae et Coronae Sueciae erecto, inserta fuerit (IPO V), placuit eamdem Compositionem, ut et illam, de qua inter eosdem ratione eorum, qui Reformati vocantur, convenit (IPO VII), praesenti quoque tractatu firmare et stabilire, eo plane modo, ac si de verbo ad verbum huic inserta legeretur Instrumento.
48—53. = IPO XV, 1—6; 54—55. = IPO XV, 7—9; 56.= IPO XV, 10-11; 57—60. = IPO XV, 12—15; 61. =IPO VI; 62—66. = IPO VIII, 1—5; 67—68. = IPO IX, 1—2.
69. Quo magis autem dicta Pax atque amicitia inter Imperatorem et Christianissimum Regem firmari possit, et securitati publicae melius prospiciatur, ideo de consensu, consilio et voluntate Electorum, Principum et Statuum Imperii pro bono Pacis conventum est.
70. Primo, quod supremum dominium, iura superioritatis aliaque omnia in Episcopatus Metensem, Tullensem et Virodunensem Urbesque cognomines eorumque Episcopatuum districtus, et nominatim Moyenvicum, eo modo, quo hactenus ad Romanum spectabant Imperium, in posterum ad Coronam Galliae spectare eique incorporari debeant in perpetuum et irrevocabiliter, reservato tamen iure Metropolitano ad Archiepiscopatum Trevirensem pertinente.
71. Restituatur in possessionem Episcopatus Virodunensis Dominus Franciscus Lotharingiae Dux, tanquam legitimus Episcopus, et hunc Episcopatum pacifice administrare, eiusque sicuti et suarum Abbatiarum (salvo Regis et cuiuscunque privati iure), nec non bonorum suorum patrimonialium ubicunque sitorum iuribus (quatenus praedictae cessioni non repugnant), privilegiis, reditibus et fructibus uti frui permittatur, dummodo prius praestiterit Regi iuramentum fidelitatis, nihilque moliatur adversus suae Maiestatis Regnique commoda.
72. Secundo, Imperator et Imperium cedunt transferuntque in Regem Christianissimum eiusque in Regno Successores ius directi dominii, superioritatis, et quodcunque aliud sibi et sacro Romano Imperio hactenus in Pinarolum competebat, et competere poterat.
73. Tertio, Imperator pro se totaque Serenissima Domo Austriaca, itemque Imperium, cedunt omnibus iuribus, proprietatibus, dominiis, possessionibus ac iurisdictionibus, quae hactenus sibi, Imperio et familiae Austriacae competebant in Oppidum Brisacum, Landgraviatum superioris et inferioris Alsatiae, Suntgoviam Praefecturamque provincialem decem Civitatum Imperialium in Alsatia sitarum, scilicet Hagenaw, Colmar, Schlettstatt, Weissenburg, Landaw, Oberenhaim, Roshaim, Munster in Valle Sancti Gregorii, Kaisersberg, Turinckhaim, omnesque Pagos et alia quaecunque Iura, quae a dicta Praefectura dependent, eaque omnia et singula in Regem Christianissimum Regnumque Galliarum transferunt, ita ut dictum Oppidum Brisacum cum Villis Hochstatt, Niederrimsing, Harten et Acharren, ad Communitatem Civitatis Brisacensis pertinentibus, cumque omni territorio et banno, quatenus se ab antiquo extendit; salvis tamen eiusdem Civitatis privilegiis et immunitatibus antehac a Domo Austriaca obtentis et impetratis.
74. Itemque dictus Landgraviatus utriusque Alsatiae et Suntgoviae, tum etiam Praefectura provincialis in dictas decem Civitates et loca dependentia, itemque omnes vasalli, landsassii, subditi, homines, oppida, castra, villae, arces, sylvae, forestae, auri, argenti aliorumque mineralium foindae, flumina, rivi, pascua omniaque iura, regalia et appertinentiae, absque ulla reservatione cum omnimoda iurisdictione et superioritate supremoque dominio amodo in prepetuum ad Regem Christianissimum Coronamque
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 437. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_437.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
