Datt Wort kummt wierder, as de Mann.
De Leev fallt so good upp’n Kohklack as upp’n Rosenblatt.
De Ohlen sünd good to behohlen.
’n fuhlen Uppsehner is bäter, as’n fliedigen Arbeider.
’n Hals is man’n kleen Lock, man et geiht’n Schipp mit dree Masten derdör.
Et ward keen Hus mit Lachen uppholen.
Et hört väl derto, eenen toolen Aben warm to maken.
Et löpt keen Hund säben Jahr dull.
Eene grote Bohne is bäter, as dree Mund vull Brod.
Eer de Fuhle tweemal geiht, dricht he, dat emm’t Liev weh deit.
Et is man’n korten Weg, wo’t goot smeckt.
(En) ’n Woord is keen Beenbruch.
’n wenn’t Kleed is’n schänn’t Kleed.
Eenen goen Reck is bäter, as dree Stünnen Slap.
’n Minsk in Docters Hannen un Vagels in Kinner Hannen sünd bald old nog wurren.
Et is bäter ’n kreppen Möme, as ’n rien Va’r.
Erst ’n Läpel, denn ’n Sleef, un am Enne ’n ganzen Deef.
Et gift tweerlei Froens; de eene hört to dat Göseun de (andere) annere to dat Höhnergeslecht; denn de eene hal’t tohope, un de annere kratzt uten anner.
Free to maken un Eierkaken verdeent selten Dank.
Frünne sünd Hünne.
Froens Arbeit is behänne, nümmt aber nimmer ’n Enne.
Fliedige Müdder gift fuhle Döchter.
Freen mak’t Arbeit un Möhe, aber et gift Linnen un Köhe.
He wahrt datt Ei un lett dat Hohn flegen.
He hett ok noch nich de leßte Nachtmützen upp.
Friedrich Köster: Alterthümer, Geschichten und Sagen der Herzogthümer Bremen und Verden. Stade: In Commision bei A. Pockwitz, 1856, Seite 252. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:K%C3%B6ster_Alterth%C3%BCmer_252.png&oldid=- (Version vom 1.8.2018)
