Seite:Schnitz ond Zwetschga (Otto Keller).pdf/22

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

 Des alte Häusle.

Jetzt reißet se des alte Häusle ei,
Des hondert Johr, – ’s ka-n-au no länger sei, –
Hot trotzt de Schtürm, de Nöta ond d’r Gfohr,
Des Loid ond Freid hot borga so viel Johr.

5
Scho decket se da Giebel oba los,

Mit Kracha fliaget d’ Ziegel naus uf d’ Schtroß;

I schtand abseits ond guck wehmiatig drei,
Wia se so schlagat d’ Wänd ond d’ Decka-n-ei,
Dia Fenschter schtarret leer ond schwarz mi a,

10
An oim hangt no a Schwalbaneschtle dra.

Bei jedem Agschthieb, jedem Schtoß ond Tritt
Moin i, ’s gang mir a Schtick vom Herza mit.

En seller Schtub drenn hot a braver Ma
Sich plogt ond quält vom friaha Morga-n-a,

15
Hot fir de Seine drenna gwirkt ond gschafft,

Bis er am End isch gwä mit seiner Kraft.
Trotz schwerer Zeita, voller Lascht ond Not,
Hots seine Kender doch nia gfehlt an Brot.

Derneba hot sei Weib en mancher Nacht

20
Im diafschta Loid an Krankabetter gwacht,

Am erschta Dag, wo d’ Friahlengssonn hot gscheint,

Empfohlene Zitierweise:
Otto Keller: Schnitz ond Zwetschga!. Julius E. G. Wegner, Stuttgart 1917, Seite 18. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Schnitz_ond_Zwetschga_(Otto_Keller).pdf/22&oldid=- (Version vom 1.8.2018)