Seite:Schnitz ond Zwetschga (Otto Keller).pdf/49

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

 D’ Schnokajagd.

Was kennet doch dia Donndersschnoka
Ons arme Menschakender ploga,
Was ploga – zur Verzweiflong brenga!
– I ka dervo a Liadle senga, –

5
Wenn so-n-a elends Lombadier

Hot grad sei b’sondra Freid an dir.

So isch mer ’s au do neilich ganga,
Grad han e a zom Schlofa gfanga,
Behaglich ben em Bett i g’lega,

10
Ond duah da erschta Ascht versäga, –

Uf oimol ssss – i kenn des Gsomm!
Danzt mir a Schnok om d’ Nasa rom.

Wenn d’ net a Haut hosch grad wia d’Goga,
No muescht Reschpekt han vor de Schnoka.

15
I wenigstens ka ’s net verhehla,

Mi deant die Viecher elend quäla;
I gang, kommt oina mir en d’ Quer,
Glei wia d’r Blitz d’rhenter her!

Jetzt heer e se am Ohr rom fliaga,

20
Wart no, denk i, di will e kriaga,

Dir will e d’ Freid an mir verderba,
Wann d’ nahockscht, Luader, no muescht schterba!
Se hockt, – i hau, so schnell e ka,
Wia narret mir an Backa na!

25
D’ Schnok aber heer e weiter geiga;

Do will mer scho a Wuat ufschteiga;
No, denk e, muascht halt Licht azenda,

Empfohlene Zitierweise:
Otto Keller: Schnitz ond Zwetschga!. Julius E. G. Wegner, Stuttgart 1917, Seite 45. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Schnitz_ond_Zwetschga_(Otto_Keller).pdf/49&oldid=- (Version vom 1.8.2018)