Seite:Tractat von dem Kauen und Schmatzen der Todten in Gräbern 212.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

in gratiam redactos assignaret potentiam, eos pro lubitu & enecandi & conservandi? Extra ordinem interdum quidem Deus ad puniendos homines mittit executores judiciorum suorum, sed Diabolum sibi pro sua sanctitate in tali negotio deligere non consuevit. Legimus equidem de Jobo aliisque viris sanctis in sacris literis, eos a Diabolo admodum male tractatos virgisque & colaphis haud levibus cæsos fuisse. Verum licentiam hanc, etsi Diabolus nisi a summo non impetrate potuit Numine, ita tamen accepit limitatam, ut in vitæ discrimen istos vocare prorsus non potuerit. Unde itaque tanta ipsius in mortuorum masticatione potestas? Permittit quidem sæpe Deus malo spiritui, ut apparitionibus suis quibusdam hominibus tantum horrorem incutiat, ut præ alteratione mortem subeant. Sed Diabolus mortis hujus causa tantum occasionalis est, non vero causa efficiens, quæ tamen in masticatione mortuorum esse deberet, si causas hujus Naturæ prodigii in Diabolo quæreremus.

Diese Gedancken eignet sich der Herr Putoneus p. 27. in folgenden terminis zu: „Daß dem Teuffel kein Jus vitæ & necis über die Menschen zustehe, ist eine ausgemachte Sache. GOtt alleine hat sich dieses Regale vorbehalten, welches er auf gewisse masse der weltlichen Obrigkeit, welche an GOttes Statt