Słownik etymologiczny języka polskiego/abecadło
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
abecadło, ‘nauka czytania (i pisania)’, jak alfabet lub ruska azbuka od pierwszych liter elementarza czyli lamentarza, z łacińskiego abecedarium; w 15. wieku obiecadło, bo łac. a odpowiadało stale polskie o w pożyczkach. Dowcip szkolny sadził się na wiersze, np.: »abiecadło, śniadł pies sadło, matka mydło, ociec szydło; wlazł na półkę, śniadł gomółkę« (Wokabularz krakowski z r. 1539), lecz nie urabiano u nas całych zdań z abecadła, jak np. francuskie: Abbé cédez itd. albo dawne próby czeskie (i nowe ruskie z azbuką); końcowe -dło, zamiast -do, lepiej spolszcza; inni Słowianie zadowalają się samą abecedą.
