datt mi’t grön un geel vör den Oogen wurd, un ick nich wet, wo ick dör’t Holt kamen bün. As ick nu up’t Löbnitzer Vörbeet kam, wo de grote Widenweg anfängt, scheen de Sünn noch hell an dem Himmel, wull äwerst ball unnergahn. Un all de Vägel weren nu wegflagen, äwerst ick sach twee bunte Hesters in der ersten Wid sitten un se segen går afsünnerlich ut, un mi düchte, se winkten mi to un spröken mit eenanner, as wenn twee Minschen tosam spreken. Un min Perd stund still, as wull’t sick ook wißeggen laten, un de eene van den Hesters flackerde mit den Flüchten un sparrde den Snawel up un reep mi an mit luder Stimm: Paulmann! Paulmann! wo wist du hen? Un ick vörschrack un vörwunnerde mi un kunn keen Wurt utluden. Un de Hester dheed wedder sinen Snawel up un reep noch luder as tovör: Paulmann, du müßt starwen un liggst nah acht Dag in der Erd, Veelhawer äwerst geit denn wedder achter sinem Haken. Un don ging alles mit mi rund un wurd mi düster vör den Oogen un ick künn den Weg nich sinnen, un et kam mi vör, as wer ick up eener widen wilden Heide un as were de Sünn weg un de Widen un de bunten Hesters. Un so bün ick woll vier fiew Stunden ümher bistert un hebb denn doch de Widen wedder sehn. Un don weren de Hesters ook wedder då un stimmden dat olde Leed van nüem an: Paulmann! Paulmann! du müßt starwen! Un das Perd strüwde sick un wull nich vörwarts. Un up wat Wise ick tolest to Hus kamen bün, dat weet ick nich, äwerst datt ick een dooder Mann bün, dat weet ick woll. — Un wi wullen em dat ümsüst utreden, äwerst he sunk up de
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 46. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_046.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
