een paar Dage im Wolde un froiden sick mit den fründlichen Lüden. Den drüdden Morgen äwerst müßt de Bur sine beiden Perde anspannen un se setteden sick up den Wagen; un de Bürin un ehre Dochter müßten sick ook upsetten un mitreisen: denn se schullen mit up ehrer Hochtid danzen. Un se sünt glücklich dör den groten Wold kamen un den vierden Dag anlangt, wo de olde Eddelmann unner sinen Duwen satt un noch jümmer nich herutfinden kunn, wat he söchte. Un de Brüdegam ging to em up dat Duwenhus un sede: Glückup! Vader! ick hew min Witt Düweken funden. Un de olde Mann sprung vör Froiden up un reep: Gottlow! datt du de rechte Duw utfunden hest! Un is se noch man Duw edder is se wedder tom Minschen ümschapen? Ja wohl is se, sede de Jung, nu kamt, Vader, un seht! – Un as he dat glückliche Wurd kum spraken hedd, tratt Witt Düweken herin un föll ehrem Vader üm den Hals un küßte en un weende em söte Froidenthranen up sin Gesicht.
Un de olde Eddelmann wurd nu grausam froh, un se vörtellden eenanner de Geschichten, de se erlewt hedden, un lawden un dankten Witt Düweken, datt dör ehren Mod un ehre Tru alles een so schönes End wunnen hedd.
Un nu rüsteden se to der tweeten Hochtid, un as de Dag då was, sach man den Olding nich ahne Sorgen, un he sede: De Stiern hebben mi dissen Morgen wat Dunkles vör de Oogen schawen, dat man up Eens henwiesen kann; ich kenn minen saubern Vagel, de uns in so lange un grote Noth bröcht hett, un darüm, mine leewen leewsten Kinder, bereidet ju woll mit Himmelsgedanken
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 133. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_133.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
