nipp to un sede: Spreck nich so Slimmes; wo schull dat togahn? — un de hellen Thranen lepen ehr dåbi ut den Oogen. — Du büst jo nu min Brüdegam un krigst den Namen Prinz van Swaben, un warst mal Hertog nah minem Vader; so hett he’t dem vörspraken, de sine Dochter ut der Drakenborg erlösen würd. Un mit dissen Wurden flog se em in de Arm un küßte un trutede en up dat leewlichste, as wul1 se seggen: Wat för unnütze Gedanken? jag dine bösen Dröm weg! Äwerst Dom schüddelde den Kopp un sach bedenklich dåto ut, un fede: Mit Gott hew ick’t wagt de Dom to sin, un Gott ward mi’t dötstriden helpen; äwerst du schast sehn, schönste Prinzessin, dat geiht nich so licht un angenehm, as du di’t vörstellst; denn süs were de Geschicht vam Dom eene Fabel, un dat is se nümmer. De Prinzessin, as se dat hürde, wurd blaß un bleek as eene Lik, doch drückte se sick noch herzlicher an en, un sprack: Nu as Gott will, min leewster allerleewster Dom! up mine Tru kannst du Slott un Hüser buwen, denn nümmermehr ward ick eenes Mannes Wif, wenn’t nich min Dom is.
Un as Dom wedder erfrischt un vörquickt was, rüsteden se alles to un nehmen des Draken Sülwer un Gold Perlen un Juweelen Geschirr un Wapen un all de herrlichen Perde, wovan he twee Ställ vull hedd, un makten sick up den Weg, datt se tom olden Hertog nah Zürich tögen. Un de annern Prinzessinnen un Fräulen, de Dom ook erlöst hedd, feden schönen Dank un Adje to em un to siner schönen Prinzessin un nemen jede den Weg, wo se am swindesten to Hus kamen künnen. As Dom nu
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 150. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_150.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
