van wegen siner Kunst un datt se em se nich afgewinnen kunn. Un se let en jümmer mehr beluren bi Dag un bi Nacht, un toletzt vörtellde een wittes Müsken ehr, se hedd den Dom mal in dem Gården sehn un mit dem lütten bunten Vagel Stieglitz spreken. As se dat hürde, froidede se sick, un sprung vör Froiden woll een paar Faden hoch in de Luft, so flink un lustig, as hedd Belzebub sülwst up’m Blocksbarg den Vördanz mit ehr begunnen; un se reep vör Lust eenmal äwer dat anner: Ahe! büst du de Dom, wovan mi drömt hett, wogegen se mi währschuwt hebben? büst du de starke Dom, de Drakendöder un Riesenmörder? Nu schast du mi woll heran, nu schast du woll tam warden un mi mit diner Kunst herutrücken. Un kum was dat witte Müsken wedder to Loch krapen, so scholl dat äwer den Slotthoff: Dom büst du då? – Ja. – De Schuld an miner öldsten Dochter is? – Ja. — De Schuld an minem Huse is? – Ja. – De Schuld an miner jüngsten Dochter is? – Ja. – De Schuld an minem bunten Hündeken is? – Ja. – Un Dom stund vör ehr.
Un se sach nich so fründlich ut as süs, un sede to Dom: Hür, Knecht un Sähn un Swiegersähn, edder mit wat för’n Namen schall ick di ropen? Du hest mi bedragen mit dinem terretnen Kittel un diner brunen Kopperfarw un dem Düwelsdreck; un ick weet, du büst van Geburt keen Knecht un Dener, un hürst Herren an. Ick will di up den Kopp seggen, wer du büst: du büst de gewaltige Ridder Dom, van dem ganz Swawenland den Mund vull hett. Un du hest eene Kunst, de künstlich nog
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 173. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_173.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
