denn hedden se sick nich swår vörsündigt, nümmer weren se in mine Gewalt kamen. Darüm lat et nich up dat Üterste kamen, giff mi dine Kunst un nimm dine Prinzessin, un wi willen as Fründ van eenanner scheeden. Un Dom sede abermals: Ne, dat dho ick nich, un de olde Hex reep mit Grimm: God, so mütten morgen alle bunten Vägelken brennen, un du, Dom, schast de Fürböter sin. Un as se ditt sprack, sach se so scheußlich un gefährllch ut, datt Dom tom ersten Mal in sinem Lewen bang wurd. Un he ging in swåren Gedanken vör sick hen un murmelde: Schull Gott im Himmel et tolaten? schull’t mäglich sin? dine söte Dietlinde schull brennen un du schust dåbi stahn un dat jämmetlichste Nahsehn hebben? Ne! Ne! se lüggt! se lüggt! so wied dörft se nich – un dörft se, so is’t god, datt ditt heele Hexenpossenspill mit eenem Mal een End nimmt, un wer’t een fürig un bloodig End. Dat is doch elendig, datt een Eddelmann un een Riddersmann un een, den Gott tom Dom hett geburen warden laten, hier eener olden Hex denen un Water pumpen un Holt dregen un Für anböten un dat Estrich putzen mütt. Ne! ne! nich länger so! Frisch, min Hart! To Glück edder Unglück gah’t, as’t will! ick will mi hier nich länger so furtlumpen.
Un der olden Hex, de den Dom bang sehn hedd, was de Kamm mächtig wassen, un se dachte: Nu kriegst du den Löwen tam. Un den annern Morgen noch in der Schummerung klung dat wedder Dom büst du då? un wips as een Windspill was Dom de Treppen herup un stund vör ehr. Un se sede em: Wes nu recht flink!
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 175. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_175.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
