Seite:De Zeumer V2 081.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Dieser Text wurde anhand der angegebenen Quelle einmal korrekturgelesen. Die Schreibweise sollte dem Originaltext folgen. Es ist noch ein weiterer Korrekturdurchgang nötig.


Nr. 62. Wahldekret für Konrad IV. – 1237, Februar.
MG. Const, II, Nr. 329, S. 439—441. — Vgl. zu diesem Stück die Darstellung der Neuburger Fortsetzung der Annales Marbacenses ed. H. Bloch (SS. rer. Germ.) 1907, S. 99: Quem (scil. Chunradum) elegerunt archiepiscopi Moguntinus et Treverensis et rex Boemie et dux Bawarie, qui et palatinus comes Rheni, consentientibus ceteris principibus, qui aderant tamen paucis. —

[In nomine domini et salvatoris nostri Iesu Christi. Anno ab incarnatione eius MCCXXXVII. et XVII. anno imperii domini nostri domini Friderici secundi Dei gratia Romanorum imperatoris semper augusti, Ierusalem et Sicilie regis, mense Februarii, decime indictionis.] Expectatio gentium Iesus Christus, quem mittendum sepe prophetarum oracula predixerunt, auferens sceptrum de Iuda et ligans ad vineam pullum suum, hoc est ad nove plantationis ecclesiam Romanum imperium alligans, et in ipsius clypeo tutelam nostre fidei positam manifestissime presagivit. Probat hoc clarius sequentium rerum eventus interpres cuiuslibet et probatio certa presagii, dum nedum imperio patiente naufragium, sed nutante solummodo spumosis incursibus procellarum, interdum heresum gramina, que materialis imperii serra non resecat, in demolitionem vinee Domini Sabaoth perniciose succrescunt. De inexcusabilis itaque negligentie vitio manifestissime convincitur, qui tam nobile fidei fulcimentum qualibet hominis provisione non adiuvat sed conquati patitur, quasi fidem non diligat, qui fidei negligit armaturam. Nec tamen hoc ad quorumcumque fidelium culpam aut notam iuste reducitur, sed illorum potissime negligentia condemnatur, ad quos divina sententia seu more maiorum vis et auctoritas provisionis huiusmodi pertinere noscuntur. Nam quamquam in Urbis initiis, post memorabile Troianorum exitium et deletam tam inclitam civitatem, apud illius nove congregationis patres summa regni potestas et imperialis creationis suffragium resideret, ex successivis tamen et continuis incrementis imperii, postmodum calescente virtute tante fortune fastigium apud unicam civitatem, licet pre ceteris regiam, non potuit contineri. Sed postquam etiam remotissimos terminos quadam girovaga peregrinatione lustravit, tandem apud Germanie principes non minus probabili quam necessaria ratione permansit, ut ab illis origo prodiret imperii, per quos eiusdem utilitas et defensio procurantur. Cum igitur nos Sifridum Maguntinum, Theodericum Treverensem, Eberhardum Saltzburgensem archiepiscopos, Ecbertum Bambergensem, Sifridum Ratisponensem imperialis aule cancellarium, Frisingensem et Pataviensem episcopos, Ottonem palatinum comitem Rheni, ducem Bawarie, Venceslaum regem Bohemie, Henricum lantgravium Thuringie et B. ducem Carinthie, principes, qui circa hoc Romani senatus locum accepimus, qui patres et imperii lumina reputamur, coram tremendo iudice de cura tante villicationis oporteat reddere rationem, nobiscum sollicita meditatione pensantes, quod tantum negotium non tam sortis iudicio, quam industria provisionis indigeat, illud etiam diligentius attendentes, quod post unius regnantis occasum interstitium temporis inter predecessoris obitum et plenum dominium successoris quod Interregnum antiquitus veteres appellabant, grande posset imperio, sed et catholice fidei maximum afferre discrimen, prevenire salubrius tempus elegimus, quam dispendium temporis expectare. Nam licet per vires, industriam et labores excellentissimi domini nostri Friderici Romanorum imperatoris semper augusti, Ierusalem et Sicilie regis, cuius vitam et imperium cupimus, satis ad presens imperio sit provisum, quia tamen preeminentia dignitatis longioris vite beneficium regibus non concedit, presentis vite lubricum merito formidantes, ipso vivente salubriter et regnante feliciter, de successoris nobis electione providimus, ne per eius interitum iustitia diminutionem status pateretur, imperium et tranquillitas interiret.

Et cum de substituenda persona diligenti meditatione nobiscum et sollicite pensaremus, preteritorum cauta provisio salubre consilium prebuit in futuris. Considerationibus

etenim nostris occurrit, qualiter divi cesares progenitores imperatoris eiusdem,

Empfohlene Zitierweise:
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 81. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_081.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)