|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
Rudolfus Dei gratia Romanorum rex semper augustus dilecto principi suo abbati in Nideraltach gratiam suam et omne bonum. Cum in nostre sublimacionis exordio quodlibet monasterium sub nostro Romano imperio constitutum super provisione unius persone primicias precum nostrarum ex antiqua et approbata consuetudine admittere teneatur, primarias tibi offerimus preces nostras, devocionem tuam attencius exhortantes ac regia tibi auctoritate mandantes, quatenus Sifrido de March clerico, nobis de bona conversacione et sufficicnti sciencia commendato, de beneficio ecclesiastico ad collationem tuam spectante, si quod vacat ad presens vel quam primum ad id obtulerit se facultas, cures liberaliter providere ob nostram et sacri imperii reverentiam specialem, ita quod te et tuum monasterium speciali prosequamur gratia et favore condignisque teneamur honoribus ampliare.
Datum Hagnaugie, anno Domini MCCLXXIIII, indictione secunda, III. Kalendas Marcii, regni nostri anno primo.
Regie maiestatis splendescens serenitas sic aliorum iura et consuetudines protegit et tuetur, quod unicuique quod suum est tribuit et conservat. Quanto magis ipsa regia magnificencia propria iura tenetur defendere, que aliis nititur conservare. Cum itaque antiqua et approbata tale ius nostris antecessoribus divis imperatoribus et regibus Romanorum contulerit consuetudo, quod singule persone in singulis kathedralibus et collegiatis ecclesiis ad primarias preces regis recipi debeant in can(onicos) et in fratres, prebendam cum se facultas obtulerit adepturi, nos ipsorum predecessorum nostrorum vestigiis inherentes pro tali vobis dirigimus preces nostras, rogantes cum omni instancia et affectu, regia nichilominus auctoritate mandantes. quatenus ydoneam personam nostri amore vestro collegio in canonicatus honore liberaliter aggregetis, prebendam, si qua nunc vacat vel quam primum ad id se facultas obtulerit, cessante contradiccione qualibet eidem collaturi. Taliter facientes, quod dum iura regia non minuitis, regalem libeat clemenciam libertatem vestre ecclesie non minuere set augere, nec oporteat pro nichilacione talis predicti iterato nos vobis dirigere nostra scripta.
Rudolfus Dei gratia Romanorum rex semper augustus. Cum venerabilis princeps noster Wernherus archiepiscopus Maguntinus in nobilem virum Heinricum dominum Hassie pro notoria et manifesta iniuria, quam idem nobilis sibi et ecclesie Maguntine temere irrogavit, excommunicationis sententiam protulerit, iuris ordine observato, nosque, petente eodem archiepiscopo, ipsum ob hoc ad nostram mandavimus presentiam evocari, certum sibi terminum, prout principum nostrorum et nobilium Wormatie existentium dictabat sententia, prefigentes, quia idem nobilis die sibi prefixo non curavit nostro conspectui se offerre, et dictus archiepiscopus iuramento proprio et per testes fide dignos probavit legitime coram nobis, se rite et rationabiliter contra dictum nobilem processisse, inde in ipsum nobilem nostre proscriptionis sententiam proferimus iustitia exigente. Testes huiusmodi sententie sunt:
Eberhardus Constantiensis episcopus, Ulricus abbas monasterii S. Galli, Rudolfus gubernator monasterii Campidonensis; fideles nostri: Hartmannus comes de Vroburc, Heinricus marchio de Hachberg, Rudolfus advocatus de Wolchusen, Waltherus de Vaciz, Eberhardus de Ruffen, Richoldus de Regensberg, Otto de Cramburg, Rudolfus
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 124. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_124.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
