et diffugia iusticie videris impedire processum. Sane cum dilectus filius
Gernotus1 abbas Nienburgensis bone memorie Honorio pape, predecessori nostro, olim
exponere curavisset, quod, cum secundum monasterii privilegia sibi libere liceat quem
maluerit eligere advocatum, tu contra ipsa veniens privilegia et pro tua voluntate advocatum ingessisti et ingeris ac innitens cuidam illicite permutationi, per quam predecessor
tuus monasterium ipsum a clare memorie Frederico Romanorum imperatore dato ei
pro ilio in concambium quodam castro recepit2, monasterium ipsum villis, mansis, hominibus et rebus aliis spoliasti, ea in imperatorem, ne ipsum monasterium eadem facile
rehabere valeat, transferendo, ac supplicante, ut super his et aliis damnis et gravaminibus ipsi monasterio a dicto predecessore tuo et a te ipso, sicut dicit, illatis sibi faceret
in sua presentia iustitiam exhiberi, idem predecessor noster precibus eiusdem abbatis
apostolicum, sicut decuit, impendens assensum tibi per suas dedit literas in mandatis,
ut insuper ad octavas beati Martini proxime nunc preteritas, quas tibi peremptorium
terminum assignavit, per te vel per procuratorem idoneum in eius presentia compareres
exhibiturus super his dicto abbati iustitie complementum. Ipso ergo abbate, qui labores
etiam satis difficiles ad apostolicam sedem veniendo subierat, ibidem non sine gravi
dispendio expectante, tu interim ad predictum monasterium accessisti et, ut ipsum abbatem opprimere posses, sub specie pietatis tuum fecisti de amplianda ibidem hospitalitate statutum importabile monasterio supradicto ac pretextu eiusdem statuti precepisti eiusdem loci preposito, ne de abbatis redditibus aliquid ordinaret absque tua conscientia vel tuorum, ita tamen, quod ipsi abbati expensas competentes et necessarias
exhiberet de aliis rationem tibi vel tuo nuntio redditurus. Videas, utrum decuerit negotio pendente sub examine apostolico facere in ipso monasterio huiusmodi novitates et
abbatem apud sedem constitutum quodammodo destituere ac per consequens prosequendi
ecclesie sue causam sibi facultatem auferre. Denique adveniente termino constituto nec
ad apostolicam sedem curasti venire nec procuratorem idoneum destinare, sed post expectationem diutinam demum quendam non ad procedendum in ipso negotio sed ad
proponendum excusationes tuas nuntium destinasti. Qui licet te multipliciter nisus fuerit
excusare, non tamen eidem predecessori nostro excusationum multiplicatio satisfecit,
cum sicut destinasti excusatorem huiusmodi, sic procuratorem sufficientem potueris destinare, unde prenotatum statutum et preceptum dicto preposito a te factum revocavit
omnino ipsumque abbatem ac monasterium eius in eum statum reduxit, in quo erat,
quando idem abbas iter arripuit ad sedem apostolicam veniendi. Nos igitur, quod super
hiis ab eodem predecessore nostro rite factum esse dinoscitur, approbantes tibi auctoritate presentium inhibemus, ne pendente ipso negotio aliquid novum in monasterio statuas sepedicto neve illud per te vel tuos procurationibus vel aliis gravaminibus indebitis
aliquatenus inquietes. Porro, quia nec venisti nec sufficientem misisti ad terminum supradictum, te ipsi abbati in quindecim marcas argenti expensarum nomine duximus
condemnandum, ideoque fraternitati tue per apostolica scripta precipiendo mandamus,
quatinus prefatas quindecim marcas eidem abbati vel eius nuntio sine difficultate ac dilatione persolvens in octavis sancti Martini proximis, quas tibi terminum peremptorium
assignamus, personaliter vel per procuratorem idoneum et sufficientem compareas coram
nobis super premissis ac nominatim super decimis villarum de Tztene3, Pitne, Melwide,
Stroboac, Borchardestorp, Latdorp et de Lievenkesdorp et quorundam aliorum locorum, quas indebite diceris exigere a monasterio ipso, exhibiturus eidem, quod ordo dictaverit
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 69. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_069.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
