vestrorum post factam in monasterio vestro professionem fas sit sine abbatis sui licentia de eodem loco nisi artioris religionis obtentu discedere. Discedentem vero absque
communium litterarum vestrarum cautione nullus audeat retinere. Cum autem generale
interdictum terre fuerit, liceat vobis clausis ianuis, exclusis excommunicatis et interdictis, non pulsatis campanis, suppressa voce divina officia celebrare, dummodo causam
non dederitis interdicto. Crisma vero, oleum sanctum, consecrationes altarium seu basilicarum, ordinationes clericorum, qui ad ordines fuerint promovendi, a diocesano suscipietis episcopo, siquidem catholicus fuerit et gratiam et communionem sacrosancte
Romane sedis habuerit et ea vobis voluerit sine pravitate aliqua exhibere. Prohibemus
insuper, ut infra fines parrochie vestre, si eam habetis, nullus sine assensu diocesani
episcopi et vestro capellam seu oratorium de novo construere audeat, salvis privilegiis
pontificum Romanorum. Ad hec novas et indebitas exactiones ab archiepiscopis et episcopi, archidiaconis seu decanis aliisque omnibus ecclesiasticis secularibusve personis
a vobis omnino fieri prohibemus. Sepulturam quoque ipsius loci liberam esse decernimus, ut eorum devotioni et extreme voluntati, qui se illic sepeliri deliberaverint, nisi
forte excommunicati vel interdicti sint aut etiam publice usurarii, nullus obsistat, salva
tamen iustitia illarum ecclesiarum, a quibus mortuorum corpora assumuntur. Decimas
preterea et possessiones ad ius ecclesiarum vestrarum spectantes, que a laicis detinentur, redimendi et legitime liberandi de manibus eorum et ad ecclesias, ad quas pertinent, revocandi libera sit vobis de nostra auctoritate facultas. Obeunte vero te, nunc
eiusdem loci abbate, vel tuorum quolibet successorum nullus ibi qualibet surreptionis
astutia seu violentia preponatur, nisi quem fratres communi consensu vel fratrum maior pars consilii sanioris secundum Deum et beati Benedicti regulam providerint eligendum. Paci quoque et tranquillitati vestre paterna imposterum sollicitudine providere volentes auctoritate apostolica prohibemus, ut infra clausuras locorum seu grangiarum vestrarum nullus rapinam seu furtum facere, ignem apponere, sanguinem fundere, hominem temere capere vel interficere seu violentiam audeat exercere. Preterea
omnes liberiates et immunitates a predecessoribus nostris Romanis pontificibus monasterio vestro concessas nec non libertates et exemptiones secularium exactionum a regibus et principibus vel aliis fidelibus rationabiliter vobis indultas auctoritate apostolica
confirmamus et presentis scripti privilegio communimus. Decernimus ergo, ut nulli omnino hominum liceat prefatum monasterium temere perturbare aut eius possessiones
auferre vel ablatas retinere, minuere seu quibuslibet vexationibus fatigare, sed omnia
integra conserventur eorum, pro quorum gubernatione ac sustentatione concessa sunt,
usibus omnimodis profutura, salva sedis apostolice auctoritate et diocesani episcopi canonica iustitia. Si qua igitur in futurum ecclesiastica secularisve persona hanc nostre
constitutionis paginam sciens contra eam temere venire temptaverit, secundo tertiove
commonita nisi reatum suum congrua satisfactione correxerit, potestatis honorisque sui
careat dignitate reamque se divino iudicio existere de perpetrata iniquitate cognoscat
et a sacratissimo corpore ac sanguine Dei et Domini redemptoris nostri Jhesu Christi
aliena fiat atque in extremo examine districte subiaceat ultioni. Cunctis autem eidem
loco sua iura servantibus sit pax Domini nostri Jhesu Christi, quatinus et hic fructum
bone actionis percipiant et apud districtum iudicem premia eterne pacis inveniant.
Amen. Amen. Amen.
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 254. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_254.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
