1286. (December.) Bischof Volrad von Halberstadt und Graf Otto I von Ascharien bekennen, dass dem Ritter Friedrich von Tarthun die Villication des Goslarischen Domstiftes zu Adersleben wegen seiner Saumseligkeit im Bezahlen genommen und an den Ritter Heinrich Kegel verliehen worden.
Nos Volradus Dei gratia episcopus Halberstadensis ac Otto comes Ascharie et princeps in Anehalt universis Christi fidelibus notum facimus, quod, cum Fridericus miles dictus de Thorthun pensionem debitam ecclesie Goslariensi de villicatione in Adesleve per aliquot annos minus debite ministrasset nec ad solutionem retente sufficeret pensionis, de communi consensu canonicorum et libera voluntate pro bono eiusdem ecclesie Heinricus miles dictus Kegel predictam villicationem cum curia pertinente ad ipsam comparavit ad tempora vite sue et quatuor filiorum suorum Heinrici, Conradi, Alberti, Dithmari sub conditionibus infra scriptis. Dabit enim de eadem villicatione ecclesie prefate quolibet anno centum et octo maldras tritici et quinquaginta duas maldras siliginis, maldram pise et maldram salis mensure granarii ipsius ecclesie, quatuordecim talenta Halberstadensis monete. Item dabit tres marcas Halberstadensis argenti et dimidium fertonem pro emolumentis, que recipiet per collationem bonorum dicte villicationis, ac aliis obventionibus, que budelinge et buleve volgariter nuncupantur, ad hoc temporibus constitutis. Recipiet eciam procuratores ecclesie iam dicte et eos benigne in suo domicilio pertractabit, quandocumque ad ipsum vel eius heredes pro prebendis canonicorum pervenerint requirendis. Et si prefatam pensionem non solverit, cadet a villicatione ac curia supradicta, nisi possit a dictis canonicis vel eorum successoribus super hoc gratiam obtinere. Ne autem captiose videantur agere contra ipsum prefati canonici, dummodo frequenter non faciat, si in aliquo anno defectum in xxti vel etiam in xxxta maldris vel in duobus talentis vel etiam in tribus paciantur propter aliquem casum necessarium et fortuitum supervenientem, insequenti anno, cum primo novam prebendam ministrare inceperit, supplebit defectum prioris anni, et tunc erit in iure suo, sicut prius. Si vero sterilitas terre vel devastatio exercitus evenerit, vivet in gratia canonicorum, si illa poterit demonstrare. Mortuo vero dicto Heinrico filii sui prefati Heinricus, Conradus, Albertus, Dithmarus, si supervixerint, succedent ei in predicta curia et villicatione secundum conditionem et formam superbis recitatam, hoc tamen adiecto, quod, si aliquis eorum fiat clericus vel religiosus, nullum ius habebit in predictis. Si vero omnes tres vel duo layci permanserint, inter se statuent, ut ad eum habeant respectum de sibi dandis, quem ex ipsis memorati canonici duxerint eligendum secundum conditionem et formam patris, que superius est expressa. Nec dictus Heinricus nec filii sui villicationem ac curiam cum lapidea caminata prefatas vendent, divident vel exponent. Defuncto autem dicto Heinrico et filiis supradictis villicatio et curia cum caminata lapidea ad ius et proprietatem ecclesie sepedicte redibunt absque heredum aliquorum contradictione, nisi ipsi suis heredibus a canonicis ecclesie prelibate vel eorum successoribus possint maiorem gratiam obtinere. Advocatiam vero, quam dictus Heinricus a dominis Johanne et Johanne fratribus de Gatersleve tenet titulo feodali, nec ipse nec filii sui vendent nec heredes eorum nec suis dominis resignabunt, sed eam ad usus et ad ius hominum, scilicet
Otto von Heinemann (Hrsg.): Codex diplomaticus Anhaltinus. Band 2. , Dessau 1875, Seite 430. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_2_430.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
