Seite:De Geschichtsauffassung 263.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

diebus mihi dono miserat summus amicus Jacobus Spiegellius iureconsultus atque Ferdinandi Caesaris a secretis et a consilio, Matthiae Corvini illius Hungariae quondam regis sumptu descriptum olim in Italia, comperi idem propemodum Tacito accidisse, quod scriptoribus caeteris.

153) Davon handelt Horawitz i. d. SBWA LXXI, 682 ff. und LXXII, 353 ff. Zu der Emendation von Ammian XVIII, 2, 15 s. CIL XIII, II, 2254.

154) Res Germ. 29: Quamquam non est nostri instituti gentes ipsas describere, nam haec notitia ex Caesare, Strabone, Mela, Ptolemaeo, Plinio hiatoricisque comparanda, tamen hic, quando de Francis dicendum, committere non potui, quin de origine nobilissimae gentis longe compertiora traderem, quam a quoquam in hunc usque diem prodita sciam.

155) Decades Lib. I: Orosius alium in finem, quam ut bella referret, scribens, ea sibi tum (sc. de progessu Alarici in Italiam) cognita, quo ordine sint gesta, diffusius narrare neglexit.

156) Res Germ. 61: Utinam vero nobis absolvisset Attilae bellum Sidonius, quod inchoarat scribere. Potuisset enim exacte omnia tradere, multarum rerum non tantum auritus, sed etiam oculatus testis. – Rhenanus gibt auch zweimal (S. 58 und 100) eine kurze Biographie des Sidonius, um ihn als nahen Beobachter der berichteten Vorgänge zu zeigen. Er findet seine Darstellung höchst plastisch („graphice“, ein Lieblingswort der Zeit), stellt aber S. 53 seine Gedichte über die Briefe. – Eine Einschränkung der Glaubwürdigkeit der poeticae laudes Claudians im Tacitus 428. 156a) S. die Überschriften: Status Germaniae veteris ante Julium Caesarem; Status Alemanniae post victoriam apud Tolbiacum; Status Galliarum et Germaniarum sub Francis regibus et imperatoribus; Status Germaniae sub Imperatoribus Saxonibus et iis, qui hos insecuti sunt.

156 b) S. die Vorrede auch im Bfwechsel 411 ff. Benutzt ist die des Alciat die auch im Tacitus von 1533 wieder abgedruckt ist (S. 492 ff.). Der Vergleich ist interessant.

157) Res Germ. 61 f.: Quod si Franci praescissent statim se Galliarum aliquot provinciarum dominos futuros, mitius cum Germania secunda et Belgica prima fuisset actum. Et starent adhuc eximia Romanorum in provinciis opera, quorum hodie ne tantillum quidem superest, quando omnia a fundamentis eversa sunt a Francis Alemannis, reditum Romanorum metuentibus, quod ante erant saepe experti. – S. 111: Sermo, quo peculiariter Gallia fuit usa, priusquam in provinciae formam redigeretur a Romanis, prorsus putatur abolitus. Non secus suam amisere et Hispaniae. O miram Romanorum dexteritatem et indicibilem felicitatem. Et non miretur quis eripi potuisse Romanis provincias, quae non minus Romanae erant quam ipsa Roma. Sed habent regna suas periodos. – Tacitus von 1533 S. 429: Poterunt Romani, qui, ceu Iustinus scribit, finitimis populis armis subiectis primum Italiae, mox orbis imperium quaesivere, et hactenus esse nobis exemplo Turcae.

158) Res Germ. 41: Alemanni inter Moenum amnem, Danubium, Rhenum et fontem Danubii sive limitem, qui Rhetiam ac Germaniam dividit, novas sedes fixerunt. . . quod tum pauciores incolas haberet is tractus et commodior esset illinc ad Rhaetiam primam, hinc ad Maximam Sequanorum et Primam Germaniam incursandam, opulentissimas provincias, quod unum spectabant Alemanni; vgl. 150 (Alemanni sola praedandi causa), 36, 55 (Odoacrum Saxonem insignem