|
Wilhelm Stieda (Hrsg.): Briefwechsel Hildebrand Veckinchusen |
|
|
113. Engelbrecht Wytte, der Jüngere, aus Riga an Hildebrand Veckinhusen in Brügge. – 1416 Febr. 24.
- Rev. St.-A. Orig. Pap. Adr.: An Hyllebrant Veckinchusen to Brugge sal desse bref. Darunter von
H. V. Hand: 1416, 13 in aprylle
Vruntlike grote tovorn gescreven unde wes ik gudes vormach. Weten schole gy leve swagher, dat ik in juwen ersten breve unde in den lasten wol vornomen hebbe, de gy myner moder sanden, de erste de gescreven was 8 dage na sunte Mycheles dage[1], de ander 10 dage vor des Kerstes dage[2], also gy wol scryven, untemelyck scryvent mochte ik wol underwegen laten. Were ik recht bedacht, wes ik ju gescreven hebbe, dat wyl ik allewege bekant syn vor Gode unde vor allen guden luden, wor es to donde is. Umme sodane punte dorve gy my nycht drouven, wente ik en vrage dar nycht na. In gudeme geloven heft ju myn vader selyger dechtnysse syn gut gesant, den guden geloven, den solde gy met uns na syneme dode geholden hebben, so hedde uns wele wemodes gen behoef gewest unde der stat breve an den kopman unde an ju, wente wy et so lange vorwolgende met unsen breven, des en mochte uns nycht helpen nochtan, so en mach uns des stades denkeboek unde ere breve nycht helpen unde dat gude lude vor den rade betuget unde beswoeren hebben, dar en boven pande gy uns myt unseme gude, wente wy gen bescheyt en weten, worumme dat gy et don unde ok so scryve gy, dat gy tachter syn gewesen van mynes vaders wegen by den 16 jaren gy hopen de oldeste schult, de schal ers betalet werden; dat scholde gy gescreven hebben, dewyle dat myn vader levede, wante gy hantereden syn gut solange, hedde he juwes gewest, ge hedden do wol gesproken. Unde hedde myn vader dyt geweten, dat gy myner moder unde my dyt wolden gedan hebben, he solde dat dan anders bevaret hebben, dat wy myt ju sodane vordret nycht dorven myt ju gehat hebben. Ik wolde gerne weten, wes gy tachter weren van syner wegen, wat de punte syn, dat scryvet uns, dar bydde wy umme. Ik hope to Gode wes ju myn vader lovede myt myner suster, dat is ju wol untrychtet, dat wete ik vorwart wol, wente gy et ok wol weten, wan er dat gy et weten wyllen. Unde ok so wetet, dat ik in juwen breve wol vornomen hebbe, also gy scryven, dat wy dar solen harde wol to sen, dat wy also don, dat et uns allen nycht en. Leuve swager sulke drouwebreve dorve gy uns nycht mer scryven, hyr is en gut recht. Ik wyl ju to alleme rechte staen, also en gut man don sal. Komet her by uns, sy ik ju wes, dat wyl ik ju allewege lever don myt vruntschoppen dan myt rechte na unser beyder vrunde seggent. Isset, dat wy uns nicht scheden konen myt vruntschoppen, so schedet uns wol en recht. Unde wer et sake, dat gy unse gut noch nycht wedder senden wolden, so wyl ik myner vrunde bruken unde wyl et soken also ik et allerhoghest kan myt rechte, wente swager ik en wyll es nycht lenger untberen met nychte, dar ik recht to hebbe. Wes
: Briefwechsel Hildebrand Veckinchusen. Leipzig: S. Hirzel, 1921, Seite 66. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Briefwechsel_Hildebrand_Veckinchusen_137.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)
