Seite:De Geschichtsauffassung 253.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

von Cuspinian in Wien mit einer Münze Friedrich Barbarossas beschenkt, s. Wiedemann, Eck 68.

62) Althamer, Tacituskommentar von 1536 Bl. 79: Et fuerunt Germani harum rerum in primis negligentes, quod literarum secreta viri pariter ac feminae ignorarent. Qui dum veteres ruinas restaurant et nova erigunt moenia, passi sunt inter manus perire vetustas lapides atque monumenta, parum curiosi antiquitatum. Quod paucis ab hinc annis Laugingiaci transdanubiano oppido Alberti Magni patria factum comperi, ubi magnus fuit Romanarum inscriptionum et monumentorum numerus, quantus haud facile ullo Germaniae loco est reperire. Hi dum cives diruto veteri templo parochiali cum turri novum extruere pararent, undique ex agro maxime diruta arce Faymingensi, quae proxime adiacet in ripa Danubii, quosvis lapides ad aedificium convexerunt, et sine ordine rationeque ut in manus fabrorum venerant, muris templi inseruerunt, quibusdam plane inversis et lapidibus tectis, aliis mutilatis fractisque, ut quosdam nemo mortalium sit visurus. Ita caementariorum incuria, imo potius invidia, periit idolon Fortunae, imago Herculis cum Anteo pugnantis, Mercurii aliique vetusti lapides cum suis inscriptionibus, qui non venerunt in Chonradi Peutingeri aut Petri Appiani antiquitatum farraginem. – Ibid. 114b: Laugingiaci . . fractus lapis Mercurii imaginem monstravit; cuius superior pars corpus cum capite periit, inferior, pedes cum tauro, extant adhuc. – Dazu die Lauinger Inschriften in der 2. Ausgabe der Augsburger Inschriften Peutingers, Mainz, Schöffer 1520.

63) In der 2. Ausgabe der Augsburger Inschriften Peutingers erwähnt er Marmora IV ex agro Patavino, dum a milite Germano vastaretur, effossa et ad arcem Welenburgii supra Vindavi fluvium prope Augustam Vindelicorum per r. principem D. Matheum card. et archiep. Saltzburgensem conlocata.

64) Über Maximilians Teilnahme an den Sammlungen Peutingers s. Gottlieb, Ambraser Hss. I, 531, auch CIL III, 587 und die Bemerkung vor dem Druck von 1520. Weiteres Abschnitt VII. Über einen Inschriftenfund, den Celtis in Steiermark i. J. 1500 machte, s. CIL III, 478. Für seine Forschertätigkeit im allgemeinen Huttich i. d. Collectanea antiquitatum in urbe atque agro Moguntino repertarum, Mainz, Schöffer 1520 bei Besprechung des „Eichelsteins“: Hic [Celtis] ut praeter poeticam virtutem nullum non disciplinae genus attigit, ita rerum Germanicarum exactissimus fuit pervestigator. Omneis in omni Germania augulos excussit vestutatis inquirendae studio nec ullus est locus Germaniae, quem non terra marique adierit. . . Ille igitur, ut erat vir integra fide, in carmen suum haudquaquam inseruisset Drusi id esse monimentum, nisi plane cognitum perspectumque habuisset.

64) S. darüber Lotter-Veith S. 54 ff. Der daselbst erwähnte Chalcydius mit der Peutingerschen Bemerkung ist jetzt Libri impressi cum notis mss. 20 34 der Münchner Staatsbibliothek.

65) Der erste Druck ist eine Inschriftensammlung aus Ravenna von 1489, s. Müller, Handbuch d. klass. Altertumswissenschaft I2, 635. Danach ist Mommsen in CIL III, 705 zu berichtigen. Beschreibung des Peutingerschen Druckes bei Lotter-Veith 66 ff. Das von Peutinger selbst korrigierte Handexemplar ist jetzt 20 Arch. 112 der Münchner Staatsbibliothek.

66) Das richtige Verhältnis der Ausgabe Huttichs zur Tätigkeit Gresemunds, in Huttichs Vorrede verschleiert, ist CIL XIII, II, 303 ff. dargelegt. Über Gresemund