Seite:DE CDA 4 067.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Diese Seite wurde noch nicht korrekturgelesen. Allgemeine Hinweise dazu findest du auf dieser Seite.

consensu ipsius, decanus ecclesie vestre, qui pro tempore fuerit, et quilibet ipsius suc- cessorum per se ipsum aut per unum de vestris canonici», si expedire viderit, aut per- sonam aliam ydoneam, cui ipse decanus de nostra gratia speciali, quam sibi in hac parte concedimus per presentes, curam animarum solito more committat, valeat quoad curam animarum et omnia alia ecclesie iura gubernare, ea vero, que per eum, quem decanus fortasse substituerit, fuerint facienda, vestro discreto duximus arbitrio relin- quendum. In quorum omnium testimonium et consensum nos Otto Dei gratia archi- episcopus Magdeburgensis vobis et ecclesie vestre presentes litteras damus sigilli nostri appensione communitas. Et nos Lodewicus Dei gratia prepositus ecclesie Magdebur- gensis et dicte ecclesie Wyzsant archidyaconus recognoscimus in hiis scriptis, dictam incorporacionem, donacionem, annexionem et unionem per dominum nostrum Magdebur- gensem archiepiscopum, ut predicitur, factam esse de nostra voluntate et consensu, quod sigilli nostri appensione presentibus protestamur presentibus domino Dithmaro et domino Johanne ecclesiarum sancti Sebastiani et sancti Nicolai decanis ac domino Hinrico quon- dam plebano in Erakouwe et domino Hinrico Vorstensteyn testibus ad premissa vocatis. Actum et datum anno Domini m°.ccc°.lv°, sabbato ante dominicam Reminiscere.

Aus dem Original im Maus- und Staatsarchive zu Zerbst: angehängt sind an rother Seiden- schnur das grosse Siegel des Erzbischofs Otto und an grüner Seidenschnur das Siegel des Dompropstes Ludwig. — 1. S. no. 6. — 2. So im Orig. — 8. Orig: archidyacono.

91.

1355. März 3. Die Fürsten Albrecht II und Waldemar I von Anhalt schliessen unter Vermittelung des Markgrafen Ludwig des Römers von Brandenburg mit dem Herzoge Barnim III von Pommern eine Sühne.

Wy Albrecht und Woldemar von der gnade Gods forsten van Asschanien und greven tu Anhalt bekennen openbar in dissim brive, das wy eyne rechte sone loven unsern omen hertoge Barnym van Stetyn dem eidern alse, als die hochgeboren forsten her Ludwig die Romer, marcgreve tu Brandenburg, unse live ome, en mit uns besonet het und alle schelinge, der uns tu om not is, ga wy up unsen vorgenanten omen den markgreven. ' Die schal uns der entscheiden myt mynne oder myt rechte, und wu hie dat entscheidet, dat wille wy halden, dat unse ome die markgreve endue twuschen hir und der utganden osterweken. Mochte hi aver des vor unmute vor der tid nicht dun, so schal hie dat darna bynnen den dren weken oder vieren dun ane vortoch. Tu orkunde sind unse secrete an dissin briff ghehangon, die ghegheven is na Gods gebort dritteinhundert iar iu dem vieffundveftigisten iare, des dinstages vor dem sundage, als man singet Oculi.

Aus dem Original im Staatsarchive zu Stettin gedr: Biedel cod. dipl. Brand. II. 2. 868.

Empfohlene Zitierweise:
Verschiedene: Codex diplomaticus Anhaltinus/Band 4. Dessau: Emil Barth, 1879, Seite 67. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:DE_CDA_4_067.jpg&oldid=- (Version vom 31.7.2018)