|
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit |
|
|
quam omittatur, in quo causae principum per communem sententiam decidantur. … In Franckfordia … statuatur concilium annuum, ad minimum per mensem celebrari, aut Maium aut Septembrem; et cum praefatis supra, de qualibet civitate et metropoli ac oppidis magnis imperialibus ad minimum unus concurrat. Adducant etiam principes electores secum quos voluerint consiliarios et nobiles, et omnes astringantur iuramento, secundum rectum rationis iudicium pro bono publico consilia impartiri. Examinentur ibi provincialium consuetudines et redigantur quantum fieri potest ad communes observantias et maxime captiosae formae omnino undique tollantur, quoniam saepe simplices pauperes iniustissime per cavillationes causidicorum extra formam dicuntur et a tota causa cadunt: quoniam, qui cadit a syllaba, cadit a causa, ut saepe vidi per Treverensim dioecesim accidere. Deinde tollantur pessimae consuetudines, quae admittunt iuramentum contra quoscunque et cuiuscunque numeri testes. Et sunt tales pessimae observantiae multae per Germaniam contra iusticiam veram, ac etiam peccata nutrientes, quae particulariter enumerare nemo sciret. Unde propter hoc concurrere debent provinciarum iudices et in scriptis consuetudines suarum provinciarum redigere et porrigere in concilio, ut examinentur.
Cap. 36. Est denique maxima diligentia facienda in isto sacro Basiliensi concilio imperiali, ut electoribus sacri imperii detur strictissima forma, quam transgredi nullo modo liceat; in qua ante omnia astringantur iuramento, nulla practica, nullo precio aut ob quodcunque particulare commodum, sed pure et simpliciter pro bono publico et conservatione sacri imperii et eius honore secundum Deum et conscientiam eligere. Et si unquam reperiatur quis contrarium facere, quod tunc perpetuae infamiae ac crimini laesae maiestatis et eius poenis subiaceat. Valde enim necessarium est, ad pravitatem electionis quibuscunque maximis poenis electores constringi propter practicas absurdissimas et inhonestissimas, quas legi praeterito tempore intervenisse, dum ipsi sua quaererent, per multos stringendo eligendum illicitos modos, ob quos respublica penitus est neglecta. Et, quia certi electores occupare dicuntur certa oppida et castra imperii ac etiam propter telonia et alia commoda particularia huiusmodi turpiter foedatae electiones per iniustas pactiones fieri dicuntur, ante omnia ista differentia, quae dat perdendi occupata aliquandiu electoribus timorem et eapropter practicandi, in generali conventu pure discuti et honeste consolidari deberet, ut sic quisque ex electoribus in libertate purae electionis constitueretur. —
Cap. 37. Sacri imperii electores, dum ad electionem procedere volunt futuri imperatoris, de statuto cum omni humilitate et devotione maxima ad divina conveniant, spoliantes se omni peccato, ut in medio eorum sit Christus Dominus. Et invocata gratia sancti Spiritus post introductionem devotam agendae rei, tractent de pluribus, qui ad imperium dispositione extrinseca et intrinseca tantae maiestatis digni esse possint. Et ad hoc ut absque omni timore liberrime et secretissime ipsa electio celebretur, praestitis iuramentis supra altare Domini de eligendo iusto libere conscientiae iudicio optimum, faciant per unum notarium nomina omnium, de quibus tractarunt, in schedulas praecise aequales redigi et semper unum nomen in una sebedula tantum et in fine illius nominis distincte signetur numerus per 1, 2, 3, quousque perveniant ad numerum personarum, de quibus in tractatu mentio facta fuit, quod digni reputarentur. Puta, sint 10 comperti per Alemaniam, qui digni visi sunt, inter quos communi iudicio dignissimus eligi debet, ponatur itaque in una schedula nomen unius tantum, et sub illo nomine vel in eius latere numerus ab uno usque ad decem, et dentur cuilibet electori 10 nomina. Acceptis itaque schedulis per electores, trahat quisque ad partem solus et secrete cum secretario, si literas ignorat, et positis ante se omnibus decem schedulis legat cuiuslibet nomen. Et tunc in Dei nomine secundum suam conscientiam ponderet, quis inter illos omnes numerus idoneus existat et signet cum puncto atramenti supra primum numerum simplicem longum punctum; et post hoc iudicet, qui post illum numerus idoneus et
signet secundum numerum cum puncto longo simplici et sie continue, quousque veniat
Karl Zeumer: Quellensammlung zur Geschichte der Deutschen Reichsverfassung in Mittelalter und Neuzeit.Tübingen: Verlag von J.C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1913, Seite 248. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Zeumer_V2_248.jpg&oldid=- (Version vom 18.8.2016)
