un de hübsche Junker un Brüdegam. Un dat kunn wohl nich anners sin. De olde Mann, as de erste Angst un Schrecken äwerstahn was un he sick wedder een beten vörsunnen hedd, wußte bald, wo de Sak tosam hängde, un nam dat Wurt un sede to dem Brüdegam, de ganz vörbast un vörbistert då stund: Besinn di, min Jung, un lad di den Mod nich ganz entfallen; alles is noch nich vörlåren, un Witt Düweken kann noch eens wedder kamen. Ach! Vader, in Ewigkeit nich, sede de Junker, wo schull dat togahn! dat is nu un jümmer vörbi; ick kriege min Witt Düweken nümmermehr to sehn, ach! in dissem Lewen nümmer, nümmer! Äwerst de olde Vader schult en as eenen Vörzagten un Kleenmodigen un de an Gottes Allmacht vörtwifelde, un sprack wieder: Min Bürschlin, dat vörsteihst du nich: ick äwerst seh dör de heele Sak, wo se sick vörhölt un wo sick ditt begewen hett. Ick segg man so veel, din Schatz lewt noch un is so licht nich dood to maken, un ick will di disse ganze Jammergeschicht vörklåren un utleggen. Du weetst, hier up dem nächsten Eddelhoff wahnt de olde Baronin Krumholt, mit der is’t nich richtig, un wat alle Lüd ehr nahseggen, is woll wåhr nog. Se is van der Blocksbargrüteri, van den swarten Süstern, de bös Wäder maken, den Höhnern un Gösen de Feddern up dem Rüggen vörkehren un den Kälwern un Schapen den Dreihhals angrinen. Ditt vörwünschte olde Wif hett sick jümmer so leidig an mi to maken un Fründschaft intosicheln söcht, ick how mi se äwerst mit Gott van dem Liwe holden; denn ick hedd eenen Gruwel vör ehren fründlichen Oogen, worut Legionen Düwel
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 111. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_111.jpg&oldid=- (Version vom 16.5.2018)
