Seite:De Arndt Mährchen 2 124.jpg

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

söter Brüdegam sin. An den denk un hew en leef in Gedanken, un sla di den annern Junker Wippupdentwig ut dem Sinn. Wat kikst du mi so an? Wes klok un nick mi Ja mit dem Köppigen! So sprack se mit går listigen un leidigen Mienen un Würden, un wull dat unschuldige Kind to eenem bösen Koppnicken besnacken. Äwerst Witt Düweken kreg wedder de Angst un flog van ehr, un wurd bi den letzten Wurden, de de olde Hex sede, so grimmig, datt se ehr int Gesicht flog un ehr de Oogen ut dem Kopp krassen wull. Denn in ehr klung ook een Wurt, dat ehr toflüsterde: Witt Dütweken, glöw ehr nich, se lügt di wat vör, un din Brüdegam is keen Schelm. De olde Hex äwerst, as se sach, datt all ehre Kunst nich anslog, makte sick dåvan.

Se sunn mi veel hen un her, up wat Wis se dat noch siner anstellen schull, dat schöne un true Witt Düweken to äwerlisten un’t ehrem Sähn totospelen; denn se lüstede un brennde ordentlich nah dem groten Slott un den schönen Häwen un Dörpern des olden Stiernkikers. Denn se was sehr nah Gold un Sülwer ut, as’t allen düwelschen Minschen in der Natur is. Toletzt sede se: Wer nich mit Godem will, de mütt mit Quadem; ick will doch mal sehn, ob son Witt Düweken nich mit Schrecken to bedwingen is. Wi willn eenmal kamen, as wi künt, un uns in unsrer natürlichen Macht wisen. Denn ward se woll de Segel strieken un dhon, wat se mütt. Un as Witt Düweken eenmal wedder alleen was, kam de olde Hex vör dat Burhus un vörwandelde sick in eene grote un gefährliche Slang, un krop ganz heemlich

Empfohlene Zitierweise:
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 124. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_124.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)