sede: Sitt du man un dröm di wat, Dummkopp, morgen schast du eenen Vagel vörtehren, datt di de Oogen äwergahn schälen. Denn dät hedd de olde Zatan sick utrekent, datt de Falk dat witte Düweken då finden un terrieten schull, un to spad marken, wen he terreten hedd. Se wüßt äwerst nich, wat se dheede un wat ehr dat bedüdede.
Un den annern Morgen, ehr noch de Dag anbrack, was de olde Hex vör Sünnenupgang wedder då un lurde. Denn se wull ehr Hart ergötzen un tosehn, wo de Falk sinen söten Schatz fangen un upfreten würd. Un as datt hell wurd un de Bur sine Husdör updheede, flog Witt Düweken herut; denn se sach so gern in de erste frische Morgensünn. Un unser Falk, de in der Bök satt un grausam möd äwerst noch veel mehr hungrig was, hürde eene Duw kurren un sach se bald mit ehren witten Feddern up dem Husdack. Un strax dheed he, wat een Falk nich laten kann, un schot up se un grep se un slog ehr de scharpen Klauen in dat Lif, datt de Bloodsdruppen up de Erd herafspritzten; un so makte he sick bi un verslung se mit rechter Falkenlust. Äwerst as he dat Hart van sinem Wittdüweken inslok, då begaff sick een Wunder, desgliken man nümmer sehn hett un wovan ook de olde Hex nicks wüßt, de mit grotem Behagen tosach, wo he sin schönes Kind terret un afplückte. Denn kum was dat Duwenhart dör sine Kehl herunner, so stund he in siner lifhaftigen minschlichen Gestalt wedder då, so as he west was, ehr he dat bunte Hündeken slog, un ut den Bloodsdruppen an der Erd wurd plötzlich de allerschönste un allerhellste Jungfru, un dat was sine Brut. Un so hedd
Ernst Moritz Arndt: Mährchen und Jugenderinnerungen/Zweiter Theil. Berlin 1843, Seite 131. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:De_Arndt_M%C3%A4hrchen_2_131.jpg&oldid=- (Version vom 17.8.2016)
