Wänn mit Feierrähn d’r Tog bricht aan,
Su känne mier arscht ä schien Thäl vertraan.
Mir freeng iwerhaupt d’rnog gaar nischt,
Of d’r Gruub[2] waar Manniger verdrossen,
’s waar gerood Reiches[3] aufgeschossen.
„Nä, suwos“, saaten se, „nu hot m’r woß schtiehn,
Nu muß es wieder su haar giehn.
Ob dar Tog nett kännte war’n verleegt.
’s kännte sein dänn bei’n Jahresschluß,
Daß unnere Gruub gearbt hette mit Plus!“
Ae Tog nong annern ging rasch hin
Manniger schtellte Betrachting aan,
Ebber[4] of Arden hette Racht gethan;
Dänn wänn der 28. d’r letzte Tog nu wäär
Wäär es in Himmel kumme doch wull schwäär.
D’r Petrus ließ se gaar nett nein.
Wu nu Jeder gedacht hat draan,
Dar Tog brooch nu balle aan,
Dänn Sunnoomd[5] waarsch, un is bis heit
Weil m’r dan Tog all seit lange Jahr’n
Viel Neiigkäten kann erfahr’n.
Dänn Jeder is dan Tog geschpannt,
Off’n Woch’nbloot[6], wos viel macht bekannt.
Louis Kühnhold: Erzählungen vom Oberharz in Oberharzer Mundart – Heft 4. Im Selbstverlag des Herausgebers, Sankt Andreasberg, Seite 84. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Erz%C3%A4hlungen_vom_Oberharz_in_Oberharzer_Mundart_von_Louis_K%C3%BChnhold_%E2%80%93_Heft_4.pdf/5&oldid=- (Version vom 22.11.2023)