Seite:Fliegende Blätter 2.djvu/131

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.
Ein Zweckrausch.
(Pfälzisch.)


Ich gab was drum, Frau Bas, könnt ich erfahre,
Ob all die Männer bei dem Welckers-Schmaus
Dann aa so arg wie meiner bsoffe ware;
Der hot schier umgewendt des ganze Haus.

5
Zwee hawwen en gebrocht; ’s hot grad geklunge

Als könnte se nit zu der Gaß erein’,
So sin se gschtolpert all, un hawwe gsunge:
„Nein, nein! sein Vaterland muß größer sein!“

Ich mach die Hausdhür uf, un plumps! do falle

10
Se alle drei erein’ platt uf die Bäuch,

Un fange an’ zu dudle un zu lalle:
„Kein Preußen fortan und kein Oesterreich!“

Allmählig sin die Annre naus gekrawwelt,
Do war der ärgschte Lärme dann vorbei;

15
Nor Meiner hot gekräckst noch un gezawwelt,

Er hot nit schtehn’ un gehn’ gekönnt so glei.

E Weil druf schießt er hinner in de Schoppe; -
’S schteht Allerhand dort, - unner Annerm aach
E Sack voll Welschkorn, for die Gäns zu schtoppe; -

20
Uf ee’nmal hör ich en weltsmäßge Schlag,


Un glei druf hör ich aa mein Chrischtoph sage:
„Sie großer deutscher Hofrath! - edler Munn
Der Sie so schöne Motione mache!
Wie fräät’s mich, daß ich Sie heut küsse kann!“

25
Da war die Red vun Trummle un Kanone,

Un vun der Landwehr, vum Beamteschtand,
Vun Ehrebecher und vun Bürgerkrone,
Un vun Medaille un vum deutsche Land.

Non’, korz, mein’ Mann, der volle Schode,

30
Der hot im Aarm den volle Welschkornsack,

Un korgelt mit em uf dem dreckige Bode
Daß Jammerschad war for sein schwarze Frack.

Sunscht redt er als in seine Räusch vum Ramse,
Vum Knöchle, Schlauche, Trump und Schippe-Aß,

35
Un daß er Selle odder Jene durch wollt wamse,

Mächt e paar Zode odder sunst en Schpaß;

Deßmol, drum will ich’s jo aa gern vergesse,
So arg’s aa war, war’s doch e nobler Brand;
Er hat schun voraus gsacht: „Beim Welckers-Esse

40
Trink’ ich en Rausch for’s deutsche Vaterland.“


Sein letschtes Wort im Schlof war noch: „der Welker
Er lebe hoch! - Sauft aus und stoßet an!“
Der und der Itzstein lehren jetzt die Völker:
Er lebe hoch, der edle deutsche Mann!



 Perlaetus sum, Caspare Larifari
 Abs te tuisque me laudari,
 Nam, quae per vinum, laus sincera,
 Et, quia plebis vox est, vera.

 K. G Nadler.


Empfohlene Zitierweise:
Kaspar Braun, Friedrich Schneider (Red.): Fliegende Blätter (Band 2). Braun & Schneider, München 1846, Seite 127. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Fliegende_Bl%C3%A4tter_2.djvu/131&oldid=- (Version vom 1.9.2023)