Seite:Kinder- und Haus-Märchen 1837 Band 2.djvu/224

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Fertig. Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle korrekturgelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.

Kopp af, un sett’n ünn auck wier up, et is auck glick wier tau heilt, dat et ut sach ase hädde he’n roen Faen (Faden) üm ’n Hals. Da segd de Künig to ehr „mein Kind, wo hast du denn das gelernt?“ „Ja,“ segd se, „die Kunst versteh ich, soll ich es an dir auch einmal versuchen?“ „O ja“ segd he. Da hogget se en awerst den Kopp af, un sett’n en nig wier upp, se doet as ob se’n nig darup kriegen künne, un as ob he nig fest sitten wulle. Da werd de Künig begrawen, se awerst frigget den Ferenand getrü.

He ride awerst jümmer sinen Schümmel, un ase he mal darup sat, da segd de to em he sulle mal up ’ne annere Heide, de he em wist, trecken, und da dreimal mit em herummerjagen. Wie he dat dahen hadde, da geit de Schümmel up de Hinnerbeine stahn, un verwannelt sik in ’n Künigssuhn.

Empfohlene Zitierweise:
Brüder Grimm: Kinder- und Haus-Märchen Band 2 (1837). Dieterich, Göttingen 1837, Seite 215. Digitale Volltext-Ausgabe bei Wikisource, URL: https://de.wikisource.org/w/index.php?title=Seite:Kinder-_und_Haus-M%C3%A4rchen_1837_Band_2.djvu/224&oldid=- (Version vom 1.8.2018)