Arnim: … un ging een Maand
hen, de Snee vör ging
un twee Maand dar
was dat groin, un Dree
Maand da kemen de
Bloimer ut de Erde,
un Veer Maand dar
drangen sik alle Boi-
mer in dat Holt un
de groinen twige wee-
ren all in een anner
wussen dar sungen
de Vägelkens dat dat
ganze holt schallt, un
de Blöten felen von
de Boimes dar was de
fyfte Maand weg, unse
stand ienner den Ma-
handelboom de rook
so schoin do sprang
eer dat hart vör freu-
den unse feel up
eere knee un kande
sik nich laten, un as
de seste Maand vörby
was dar ward en de
früchte dik un stark
da ward se gans still,
un de söben de Maand
da greep se nade Ma-
chandelbeeren un att
se so nidsch, da ward
se trurig un krank,
darging de Achte
maan hen, un se
reep eeren Mann un
weende un sed, wen
ik starve so begrave
my ünner den Machan-
delboom, da wurde se
gans getrost un freute
sik bett de neegte
maand vorby was dar
kreeg se een Kind so
|
Büsching: … un ging een Maand
hen, de Snee vör ging,
un twee Maand dar
was dat groin, un dree
Maand, da kemen die
Bloimer ut de Erde,
un veer Maand, dar
drungen sik alle Boi-
mer in dat Holt, un
de groinen Twige wee-
ren all in een ander
wussen. Dar sungen
de Vägelkens, dat dat
ganze Holt schallt, un
de Blöten felen von
de Boimes. Dar was
de fyfte Maand weg,
un se stand ünner den
Mahandelboom, de rook
so schoin; do sprang
eer dat Hart vör Freu-
den, un se feel up
eere Knee un konnde
sik nich laten. Un als
de seste Maand vörby
was, dar warden de
Früchte dik un stark,
da ward se gans still.
Un de söbende Maand,
da greep se na de Ma-
handelbeeren un att
se so nidsch, da ward
se trurig un krank.
Dar ging de achte
Maand hen, un se
reep eeren Mann un
weende un sed: „wen
ik starve, so begrave
my ünner den Mahan-
delboom“. Da wurde se
gans getrost un freute
sik, bett de neegte
Maand vorby was, dar
kreeg se een Kind, so
|
Grimms: … un ging een Maand
hen, de Snee vörging,
un twee Maand, daar
was dat grön, un dree
Maand, daar kemen de
Blömer ut de Eerde,
un veer Maand, daar
drungen sick alle Bö-
mer in dat Holt, un
die grönen Twige wee-
ren all in een ander
wussen; daar sungen
de Vägelkens, dat dat
ganze Holt schallt, un
de Bleujten felen van
de Bömer, daar was
de fyfte Maand weg,
un se stund ünner
den Machandelboom,
de rook so schön; do
sprung eer dat Hart
vör Freuden, un se feel
up eere Knee und kunde
sick nich laten, un as
de söste Maand vörbi
was, daar wurden de
Früchte dick un stark,
do wurd se ganz still,
un de söwende Maand,
do greep se na de
Machandelbeeren un att
se so nidsch, do wurd
se trurig un krank;
daar ging de achte
Maand hen, un se
reep eeren Mann, un
weende un sed: wenn
ick starve, so begrave
my ünner den Machan-
delboom! Do wurde se
ganz getrost un freute
sick, bett de neegte
Maand vörby was, daar
kreeg se een Kind, so
|
