Omzug
Omzug.
Dui Wohnong, wo mer jetzet hent,
Isch z’ kloi an älle Eck und End,
A Johr lang schwätzt mer scho drom rom:
Mer ziaget om, mer ziaget om. –
Mer woiß jo, ’s isch grad koi Vergniaga. –
Doch endlich hemmer’s brocht so weit,
D’r Hausherr hot sich net grad gfreit, –
Seit mir hent kendicht, guckt der Ma
Mir isch dees wurscht, jedoch mei Alta,
Dui ka ihr Wuat kaum bei sich b’halta.
Jetzt fangt druf ’s Wohnongssuacha a,
Mei Alta duaht drenn, was se ka,
Uf d’ Wohnongsuachete se goht. –
Zom Kocha kommt se bloß no äls,
Oft gibts bloß Kaffee, Brot ond Gsälz.
Ond so mit ällem Hen ond Her,
Wia oft secht net mei Weib: „Du, Ma,
Dui Wohnong guckscht d’r selber a.“ –
Oft mecht em Schtilla i verfluacha
Des ganze Donnderswohnongssuacha!
Do hent a Wohnong gfonda mir.
Se isch a bisle deier zwor;
Mei Weib secht freile, ’s sei net wohr,
Do sei fir d’ jetzich ’s Geld weggschmissa,
Sex Wocha send no zom Quartal,
Ond scho fangt a dia Omzugsqual,
Scho schtandet Kischta en d’r Eck,
Ond iberall send d’ Vorhäng weg;
„Scho eipackt!“ secht mei Alta grätich!
Jetzt endlich kommt der große Dag!
Am sexe, uf da Glockaschlag,
Do schellt ’s wia narret, ond fenf Ma,
Se haltet sich net uf mit Gucka,
Scho fanget a en d’ Händ se z’ schpucka.
Ond Kischta, Kaschta ond Klavier,
Kommoda, Better, Kuchegschirr,
(D’r große Schbiegel hot scho d’ Kränk),
Ond dauset Sacha – net zom saga –
Verschwendet drenn em Mebelwaga.
Ond doch send d’ Schtuba no net leer!
Do sieh-n-e erscht, potz sapperment,
Wia donnderschlächtig reich mir send!
Was hent mir Sacha, – net zom saga! –
D’ Hälft’ ogfähr mecht e zammaschlaga.
Schtellt au d’r Hausherr scho sich ei:
Dui Scheib, des Schloß, dui Ofadier,
Kaput gmacht häbet älles mir;
Da Herd on d’ Wänd, er dä net schpassa,
Am Ofaschtoi ond am Plafo,
Do seiet ganze Schtick dervo;
Drei Fensterscheiba seiet he,
Ond Rueß em Ofa, Herd, Kamee.
A-n-Eck weg von d’r A-B-Schissel!
Mir hot d’r Schädel net schlecht brommt!
I will no seah, was jetzt no kommt!
Des merk e scho, der guete Ma,
Ond i – zu älle Omzugsquala, –
I därf brav zahla, zahla, zahla!
Derweil d’r Hausherr dischkeriert,
Do hent da Waga fort se gfiehrt. –
Do setzt d’r scheenschte Rega-n-ei!
Und drenn sieht’s aus, net zom beschreiba!
Ond i – i muaß do drenna bleiba!
Mei Alta hot a-n-Allmachtswuet,
Se trecht en bloß am Sonndichs äls, –
Liegt mittla-n-em a Hafa Gsälz;
O Sonndichshiedle! o Plerese!
O armes, armes Weib Therese!
Ond schlag da langa Weg grad na,
Mei Scheeboi isch glei grea und blau,
Z’erscht fluach e, ond no guck e g’nau:
A Wandbrett isch em Weg drenn glega,
So noch a Wocha drei bis vier,
Do merkscht vom Omzug nex meh schier,
Wer ruaht von de Schtrapaza-n-aus,
Kurzom: ’s isch wieder Ruah em Haus.
Des miaßet er mei Theres froga!