Zur Heirath der Lucrezia Borgia mit Alfons von Este

aus Wikisource, der freien Quellensammlung
Textdaten
<<< >>>
Autor: Otto Heuer
Illustrator: {{{ILLUSTRATOR}}}
Titel: Zur Heirath der Lucrezia Borgia mit Alfons von Este
Untertitel:
aus: Deutsche Zeitschrift für Geschichtswissenschaft Bd. 1 (1889), S. 169–172.
Herausgeber: Ludwig Quidde
Auflage:
Entstehungsdatum:
Erscheinungsdatum: 1889
Verlag: Akademische Verlagsbuchhandlung J.C.B. Mohr
Drucker: {{{DRUCKER}}}
Erscheinungsort: Freiburg i. Br
Übersetzer:
Originaltitel:
Originalsubtitel:
Originalherkunft:
Quelle: Scans auf Commons
Kurzbeschreibung:
Eintrag in der GND: {{{GND}}}
Bild
Bearbeitungsstand
fertig
Fertig! Dieser Text wurde zweimal anhand der Quelle Korrektur gelesen. Die Schreibweise folgt dem Originaltext.
Um eine Seite zu bearbeiten, brauchst du nur auf die entsprechende [Seitenzahl] zu klicken. Weitere Informationen findest du hier: Hilfe
Indexseite

[169] Zur Heirath der Lucrezia Borgia mit Alfons von Este. Die folgenden beiden Briefe Maximilians I. an den Herzog Ercole von Ferrara sowie dessen Antwort, vom August und September 1501, füllen eine kleine Lücke in der Kenntniss der politischen Verhandlungen, welche der Vermählung der Lucrezia Borgia mit Alfonso, dem Erbprinzen von Ferrara, vorausgingen. Die Thatsache, dass Maximilian dem Herzoge brieflich abgerathen hatte, sich mit dem Papste Alexander VI. zu verschwägern, gibt Gregorovius in seiner „Lucrezia Borgia“ nebst ausführlicher Erörterung der politischen Erwägungen, welche den Kaiser zu diesem Schritte bewogen. Die Briefe selbst aber waren damals im Archive zu Modena nicht aufzufinden[1]. [170] Die Antwort Ercole’s findet sich bei Gregorovius nicht erwähnt. Wie wenig sie den Kaiser befriedigte, bezeugt der Herzog selbst in der an seine Gesandten am römischen Hofe gerichteten Instruction[2] vom 23. October 1501.


1. König Maximilian an Herzog Ercole von Ferrara. 1501 Aug. 6. Innsbruck.

Aus Modena St. A. Cancelleria, lettere di principi esteri, orig. chart. lit. clausa c. sig. in verso impr.

Maximilianus divina favente clementia Romanorum rex semper augustus.

Illustris princeps consanguinee charissime. pervenit nuper ad nos rumor admodum molestus illustrem Alphonsum filium tuum primogenitum uxorem ducere Lucretiam summi pontificis filiam, cujus rei novitate ita sumus plane commoti ut deficere ab officio nostro valde existimaverimus, si ejusmodi facinus taciti preterissemus. visum est igitur nobis et pro principatus tui decore, qui a nobis et sacro imperio dependet, et pro illo affinitatis vinculo, quo ipse natus tuus paulo ante conjunctus nobis erat[3], te hortari et acrius admonere ut pro tua singulari prudentia, si quicquam certe rei is rumor ad nos attulit, cavere velis a tam impari conditioni tue connubio. si enim nihil aliud esset quod absterrere ab hoc animum tuum posset, preteritorum maritorum exitus monere satis superque natum tuum deberent effugere ejuscemodi femine consortium. memor itaque hujus paterne nostre admonitionis et tantam dignitatis tue notam evitabis et nati pariter saluti, que ante omnia tibi karissima esse debet, pro debita tua pietate prospicies. ex oppido nostro Jnspruck die 6 mensis augusti anno domini 1501 regni nostri Rom[ani] 16.

[in verso] Illustri Herculi duci
Ferrarie principi et consanguineo
nostro carissimo.
Ad mandatum domini
regis proprium
Serntein.


2. König Maximilian an Herzog Ercole von Ferrara. 1501 Aug. 8. Innsbruck.

Aus Modena St. A. Cancelleria, lettere di principi esteri, orig. chart. lit. clausa c. sig. in verso impr.

Maximilianus divina favente clementia Romanorum rex semper augustus.

[171] Illustris princeps consanguinee charissime. scripsimus ad te nudius tercius in negocio matrimonii illustris Alphonsi filii tui quem rumor ad nos attulit ducere uxorem Lucretiam filiam summi pontificis, sicuti ex litteris ipsis nostris clare edoceberis. ut autem facilius monitis nostris acquiescere possis visum est nobis et hoc addere exhortationi nostre, quod, si res tua omnino postulet ut eidem filio tuo uxorem exhibeas, curaturos nos ut ex Germanie principibus dignam et convenientem generi et conditioni tue consortem nanciscatur; unde et tibi et illi et commodum majus ac gloria exoriri possit, neque talis foemine consortium et nobilitatem domus tue maculet et tibi ac nato tuo malam quampiam sortem, ut aliis ante fecit, in posterum pariat. ex oppido nostro Inspruck die 8 augusti a. 1501, regni nostri Romani 16.

[in verso] Illustri Herculi duci
Ferrarie principi et consanguineo
nostro charissimo.
Ad mandatum domini
regis proprium
Serntein.


3. Herzog Ercole von Ferrara an König Maximilian. 1501 Sept. 14. Ferrara.

Aus Modena St. A. Cancelleria, minute di lettere a principi esteri conc. chart.

 Ad cesaream majestatem responsum.

Bine mihi littere majestatis vestre uno tempore reddite fuerunt, quibus et res sibi meas cure esse ostendebat et affinitatem cum pontifice, de qua tractari intellexerat, rationibus et exemplo dissuadebat. sed quam[4] sunt ad me sero delate, cum res amplius integra non esset, ex eis consilium capere aut majestati vestre morem gerere non potui. peracta jam res erat nec quidem inconsulto aut precipiti sententia, sed quia salvis rebus meis recusare aut differe non licebat. hinc pontifex instabat, hostis mihi accepta repulsa vel interposita mora procul dubio futurus. inde christianissimus Franchorum rex intercedebat, cui me plurimum debere merito fateor quod eversis Sforciadum et generi mei[5] rebus nedum mihi nocere noluerit, sed nec volentibus consenserit immo aperte prohibuerit meque probe et constanter tutatus fuerit. intelliget aliunde cesarea majestas vestra consiliorum meorum rationem, quibus – ut est prudentissimi equissimique judicii – facile existimabit me non ab re, non temere a domus mee dignitate aliquantulum declinasse et status mei comodum salutem ac tutelam generis nobilitati et superbie ceterisque rationibus hac tempestate anteponendam fuisse. utcumque tamen evenerit, majestati [172] vestre gratias ago, quod tanta me benevolentia prosequi videatur ut mihi, apud quem judicium consilium admonitionesque sue ponderis et auctoritatis plurimum semper habuerunt, sponte sua consulere meque summa humanitate benignitate et clementia pariter admonere voluerit, et me humiliter ac plurimum majestati vestre comendo.

 Ferrarie, 14 septembris 1501.


Die Abschrift dieses dritten Stückes verdanke ich der Gefälligkeit des Herrn Conte Malaguzzi Valeri, Direktor des Staatsarchivs zu Modena, dem ich auch an dieser Stelle für sein freundliches Entgegenkommen meinen Dank aussprechen möchte.

O. Heuer.     

Anmerkungen

  1. Gregorovius, Lucrezia Borgia. 3. Aufl. S. 187 Note 1: „die Briefe Maximilians sind nicht im Archiv Este vorhanden, noch finden sie sich zu Wien.“
  2. a. a. O. S. 100 f.
  3. Alfonso war in erster Ehe mit Anna Sforza († 1497), der Schwester von Maximilians Gemahlin Bianca Maria, vermählt.
  4. Zu lesen quia? oder quoniam?
  5. Ludovico Moro war mit Beatrice, der Tochter Ercole’s, vermählt.